Zuiverheid is een betrachting van velen en de oorzaak van onnoembaar en talloos leed in deze wereld. In een ijdele poging de wereld te redden en te zuiveren van al wat onrein is, heeft menig ideoloog diezelfde wereld in een stinkende hel getrokken. De weg erheen is immers geplaveid met goede voornemens.
Onder het pseudoniem Pure tracht de Weense Peter Votava de zuiverheid in de muziek in ere te herstellen. Votava, die sinds 1992 actief is als muzikant en een slordige dertig albums op zijn naam staan heeft, had zes jaar nodig om een opvolger voor Noonbugs uit 2003 te voltooien. Maar de zware bevalling die Ification (het woordspel is ook voor niet-genieën duidelijk) werd, loont. Het album is een hommage aan een beklemmend zuiverheidsideaal waarbij een minimum aan klanken gebruikt wordt.
Vuur is het wapen bij uitstek voor een ritueel, een visie die “Fire†onderschrijft. Het nummer is volledig opgebouwd uit (gemanipuleerde) metalige gitaarklanken die zich een weg doorheen de track snijden. Maar ook het desolate “After The Bomb†(met Martin Brandlmayr van Radian een eerste maal op drum) weet te imponeren. Het nummer evoceert een wereld in as, desolaat en verlaten, zelfs Brandlmayrs minimale drumslagen weten geen tekenen van leven op te roepen.
Het valt nauwelijks te bevroeden dat “Approximation†er in slaagt nog meer onherbergzame streken op te roepen. De song laat vervormde blazers (of wat daarvoor door moet gaan) een dodenmars schallen doorheen een leeg en kil universum. De klankschakeringen zijn net als in de vorige nummers nauwelijks merkbaar al staat daar opnieuw een sfeerschepping tegenover die zijn impact net dankt aan het ontbreken van een noemenswaardige variatie.
De enige echte variatie bevindt zich op albumniveau. Hoewel alle songs onmiskenbaar vanuit eenzelfde gevoel van leegte ontstaan, zoeken ze allen hun eigen weg binnen het emotioneel sterk gekleurde vacuüm. Zo laat “Blind Fight†een ander geluid horen dan de vorige nummers, zonder aan de essentie van de plaat te verzaken. Ditmaal kiest Pure voor een eigenzinnige interpretatie van nauwelijks hoorbare glitch-klanken en een aanslepende drone waarvan de dreiging niet te onderkennen valt.
“Sonomatopeia†(de titel is alweer geen doordenker) roept de hulp in van Alexandra Von Bolz. Haar vocale capriolen worden volledig geabsorbeerd door een nummer dat Einstürzende Neubatens ingetogen oude werk (niet het luidruchtige staalplatengedoe) koppelt aan de zoemende geluiden van oude elektronische apparaten. Ook de inbreng van Anke Eckardt in het zich voortslepende “End†is aanvankelijk nauwelijks merkbaar. Gestaag laat de song baslijnen toe zonder het overheersende gevoel van een naderend onheil te weerleggen.
De donkere electro van “End†krijgt een treffend weerwoord in “Iron Sky†dat zich verlaat op de diensten van Brandlmayr en Von Bolz. De combinatie van ruis, stotterende drumslagen, dreigende klanken en bezwerende vocalen zorgt voor een aparte track die zich net zo goed als een pastiche op velerlei pseudo-intellectuele electro laat kennen als dat het er volwaardig en ironieloos deel van uitmaakt. De schijnbare kakofonie en bij elkaar geklutste inbrengen worden door Votava tot een werkbaar geheel gesmeed dat ook na afloop van het nummer blijft nazinderen.
Pure brengt op Ification een ode aan (de gevolgen van) een desastreuze zuivering, een reinigingsverlangen dat gelooft in nietsontziende maatregelen en alles wegvaagt wat ook maar een hint van verstoring in zich kan dragen. En zoals alle ideologieën die louter in zwart-wit handelen heeft ook Ification een hypnotiserende schoonheid die, blind voor de gevolgen, lonkt en verleidt. Jurgen Boel
via Goddeau