De Spaanse geluidskunstenaar Francisco López vervaardigde ‘Untitled #284’ in opdracht van de Teatro Municipal Maria Mator in Lissabon uit veldopnamen die in 1992 in dezelfde stad werden gemaakt. De plaat opent met een dreun die klinkt alsof een volledig kerkorgel op volle kracht teruggebracht is tot een streep geluid. Een wel erg helder en expliciet geluid van onze Spanjaard. Even vragen we ons af of López een radicaal andere richting is opgegaan, maar dan horen we na een aantal van deze salvo’s het karakteristieke gerommel in de onderste regionen van onze speakers en voelen we ons weer thuis. Dit soort subtiele stukken behoren vaak tot het beste van ’s mans werk en daaraan kunnen we hier ons hart ophalen. Verder is de bron van zijn materiaal (in dit geval dus de stad) vrij expliciet in het geluid aanwezig, wat de muziek wel eens in de weg wil zitten. De muziek van López is het sterkst als de bron ervan in nevelen gehuld is en alleen het geluid an sich tot ons spreekt. Dit gebeurt vooral tijdens de minimale stukken, die hier veel minder statisch zijn dan voorheen (zoals bijvoorbeeld op ‘Untitled #244’). Zo wordt het bovengenoemde gerommel steeds vlakker, tot er alleen een ruis in de bas overblijft. Hetzelfde gebeurt helemaal aan het eind van het stuk, waar de muziek juist de hoogte in gaat en in een synthetische waaier van geluid verandert, waar we nota bene de orgeldreun van het begin weer in horen. Dit kan voor de leek een prima introductie vormen tot de enorme discografie van López, maar het misstaat zeker ook niet in de collectie van de gevorderde luisteraar. Leo Fabriek