Het werk van Graeme Truslove laat zich opdelen in ‘vaststaande’ elektroakoestische composities en live improvisaties. Voor ‘Intuited Architectures’ heeft hij die uitersten, zoals de titel al aangeeft, geprobeerd samen te brengen. Zorgvuldig opgebouwde composities, waarin de kleinste details zorgvuldig hun juiste plek kregen toebedeeld, manipuleerde hij in optredens met zelfgebouwde elektronica. Aanvankelijk was het een poging om grip te krijgen op technieken op microniveau. Het bracht Truslove op onvoorziene mogelijkheden. We nemen het voor gegeven aan: wat we horen zijn zes elektronische composities die spelen met enerzijds drones en anderzijds kleine sonische gebeurtenissen, en met de afwisseling van drukte en rust. Met name in de eerste drie stukken van het album, die samen een suite vormen, is er een vervreemdende combinatie van kalmte en nervositeit. Zoemende tonen en langgerekte lijnen gaan gepaard met bijna stotterende klankjes hier, een droog en gedempt knapperend en tikkend geluid daar, of met een veelheid aan stuiterende en ritselende geluiden. Af en toe klinken flarden van wat ritmes kunnen worden, maar voor je het weet zijn ze alweer verdwenen. Daarbij zijn er doorlopend wisselingen van sfeer en gebeurtenissen; er gebeurt heel veel, een structuur is moeilijk aan te wijzen. De drie overige composities lijken sterker gecentreerd rond een bepaald idee, maar ook deze stukken kennen wendingen in timbre, textuur en sfeer. Zo is ‘Elements’ wederom een vol stuk met verschillende lange, dalende lijnen die weer bestaan uit vele nerveuzige geluidjes. Tevens zijn er juist stijgende tonen, die flakkeren en piepen, totdat de compositie uiteenvalt in een zwaar vervormd geluid. Hoogtepunt is het afsluitende ‘Strata’, waarin de Schot ondersteuning krijgt van George Lyle. Prachtige lange lijnen van elektronica en gestreken bas vervlechten zich, drones klinken samen met korte klanken, alles met een warm en organisch gevoel. Robert Muis
via Gonzo Circus
