music, news and events

Bruno Duplant è un musicista e compositore francese. Molto attivo nella ricerca sull’avanguardia del Novecento e sulla musica concreta, l’artista è tornato in piena estate con “Sombres Miroirs”, il prosieguo naturale di “Élégie du temps présent”, pubblicato nel 2021, e seconda tappa di un trittico che si completerà con “Insondables humeurs”.

L’ultimo lavoro di Duplant vuole essere una sorta di riflessione in musica su pianeta e natura, su umanità e civiltà, ed è per questo che rincorre, in maniera costante e quasi circolare, sensazioni ambivalenti e opposte fra loro: speranza e disperazione, luce e buio, musica e silenzio che si alternano senza soluzione di continuità.

“Sombres Miroirs” si divide in due parti, con la prima leggermente più lunga della seconda: se la prima entra lentamente nel vivo, introducendo l’ascoltatore verso un mondo tetro, prima di sottili e illusorie fasi di scioglimento che precedono fasi ancora più scure e brevi squarci di luce, anticipando un finale dove entrano in gioco silenzi e sperimentazioni varie, nella seconda parte “Sombres Miroirs” sembra cercare tracce di luce, pur conservando una certa inquietudine di fondo.

Con “Sombres Miroirs”, Bruno Duplant prosegue il suo racconto in musica del nostro tempo: con uno sguardo lucido e razionale, l’artista si cimenta in un’operazione tanto ardua quanto affascinante, che scalderà i cuori di chi è già avvezzo a sonorità sospese fra l’ambient e la sperimentazione. (Piergiuseppe Lippolis)

via Music Map

Tot nu toe stelt Bruno Duplant, de Franse componist van elektronische muziek die net als Gintas K hier al vaker voorbij kwam, het laatsteind vorig jaar, zich bescheiden op. Er kwamen dit jaar pas twee albums uit. Bij Crónica verscheen het uit twee delen bestaande ‘Sombres Miroirs’en bij Moving Furniture Records verscheen ‘États Intermédiaires’ als cassette in de serie Eliane Tapes, waarin componisten van elektronische muziek een hommage brengen aan Eliane Radigue

Verbazen doet dat niet want de muziek van Duplant vertoont zeker overeenkomsten met die van Radigue. Iets dat ook blijkt uit ‘Sombres Miroirs’. Ook hier schildert Duplant met klank een landschap van geluid. Langgerekte geluidsslierten vormen de hoofdmoot, maar middels vernuftige interventies weet hij net weer op het juiste moment spanning toe te voegen. Want dat is wellicht wel het belangrijkste kenmerk van dit stuk: het is spannend. Iets dat vooral te wijten is aan het genuanceerd palet aan donkere kleuren. Bijzonder is bijvoorbeeld de duistere nevel verderop in het eerste deel, vol genuanceerde grijstinten, die ineens bruusk wordt onderbroken door vreemde, maar zeker ook redelijk verontrustende machinale geluiden. De belletjes die we ook horen, contrasteren daar op mooie wijze mee. En prachtig is die overgang naar de stilte aan het einde van het eerste deel. Het tweede deel begint al even subtiel, klanken die afkomstig lijken van een cello overheersen hier. En verderop doemen de duistere wolken weer op, die ook het eerste deel kenmerkten, net als de industriële geluiden.

Duplant’s hommage aan Radidgue en dan vooral haar werk uit de jaren ’70  van de vorige eeuw, is tevens naar eigen zeggen zijn persoonlijke interpretatie van de Bardo Thodol, het Tibetaanse dodenboek. ‘États Intermédiaires’ is een stuk van een uur, louter in twee stukken verdeeld vanwege de cassette en de muziek is hier nog veel subtieler dan in ‘Sombres Miroires’. Hier gaat het echt om nevelslierten die zich regelmatig maar net aan de stilte ontworstelen. De slome ritmiek die we kennen van het chanten, het op ritmische wijze uitspreken van mantra’s als onderdeel van meditatie, komen we ook tegen in dit stuk. En ook hier weet Duplant een vorm van trance te bewerkstelligen. Veel variatie kent dit stuk overigens niet. We hebben de klanknevels, die loom ritmische patronen en horen soms een klok en dat is het wel zo ongeveer. Tegelijkertijd is dat natuurlijk de charme van dit stuk, de kracht zit duidelijk in de nuance.

via Nieuwe Noten