blog.Crónica

Pierwsze wrażenie po zanurzeniu się w świat NRD DRM TWO 2022–2024 to fascynacja prostotą pomysłu i jednocześnie niebywała głębia brzmienia. Ilia Belorukov ogranicza się do jednego krokowego wzoru, zmieniając tempo niczym rytuał, w który wciąga słuchacza coraz bardziej. Nord Drum 2 okazuje się narzędziem nietuzinkowym: nawet pojedynczy głos elektronicznego bębna potrafi wytworzyć materię dźwiękową, w której można odkrywać za każdym razem coś innego. Przywołuje się tu (oczywiście nieco skojarzeniowe) echo Thunder Perfect Mind Nurse with Wound – jakby Stapleton kroił dźwięk ostrzem rozpuszczonym w snach, wyłaniając z chaosu obnażone, drżące krajobrazy, równie hipnotyczne, co bolesne w swojej onirycznej deformacji. 

Belorukov skupia uwagę na algorytmach pogłosu, dzięki którym każda uderzona membrana rozbrzmiewa nie tyle, że natychmiast, lecz także w zbudowanej przestrzeni. Słuchając, wyobrażałem sobie obszerną halę, gdzie metaliczne kikuty tonów odbijają się od ścian, tworząc lekkie echo przypominające ciche westchnienia. Ta sztuczna architektura, wprowadzana w mikrodawkach – od subtelnego „zabezpieczenia” muzyki do pełnego zalewu przestrzeni – daje poczucie istnienia gdzieś „pomiędzy”: ani czysto akustycznie, ani w całości cyfrowo.

Niezwykle pociągające jest tu podejście „bez cięć i dodatkowych nagrań”. Całość jawi się jako jedna, nieprzerwana sesja eksploracji – rejestracja momentu twórczego, w którym Belorukov reaguje na natychmiastowe impulsy i bez zastanowienia dostraja parametry. To uczucie autentyczności niesie ze sobą energię improwizacji, ale jednocześnie pokazuje, że minimalistyczna koncepcja może rodzić niezwykle bogate efekty. Gdy tempo przyspiesza, elektroniczne krople stają się kapiącą lawą; gdy zwalnia – tonie się w głębokim oceanie modulacji.

Najbardziej porywająca jest dla mnie część środkowa albumu, w której pogłos wybrzmiewa aż do granicy słyszalności, po czym gwałtownie kontrastuje z nagłym przytłumionym rytmem. W tych momentach czuję, jak ktoś powoli podchodzi i odsuwa zasłonę: odsłaniając nierówności powierzchni instrumentu, pozwala słyszeć każdy detal – mechanikę, drgania, najcichsze trzaski. To z kolei rodzi pytanie, gdzie kończy się konkretne uderzenie, a zaczyna rezonans przestrzeni tworzonej przez słuchacza w jego własnej głowie.

Choć NRD DRM TWO 2022–2024 trwa niecałą godzinę, w pamięci zostaje znacznie dłużej. Jest to nie tyle zestaw utworów, co zapis osobistej wyprawy w głąb możliwości urządzenia, wyjętego z codziennego kontekstu i pozwalającego odkryć nowe światy. Dla mnie ta płyta to nieustanne balansowanie na granicy kontrolowanego chaosu i czystej abstrakcji – jak podróż w ciemność z latarką, której sam żarnik staje się lampą prowadzącą przez niewiadome. Ta minimalna przecież forma ukazuje, jak daleko można przesunąć granice dźwięku, gdy pozostawi się przestrzeń dla nieprzewidywalności. Artur Mieczkowski

via Anxious

Crónica is a Portuguese label with loads of highly experimental or conceptual releases. This one, “NRD DRM TWO 2022-2024” by Russian Ilia Belorukov, is highly conceptual. Because of that, I listened to this one several times because I didn’t feel anything, but I did think a lot. And with the whole thinking versus feeling, I sometimes have a bit of a problem. But did I have that problem this time is what you’re wondering … Well, to make a long story short: It was a matter of volume to get the real beauty of this album out. And I suspect that it is precisely what Ilia tried with this.
The Nord Drum Two is a drum machine from Clavia, and as with all of Clavia’s machines, it’s red. And it has a synthetic way of generating sounds, so no samples form the basics of what you hear. On this album, where NRD DRM TWO refers to this exact machine, Ilia made single-step sequences with which he triggered the machine, and the output was manipulated and recorded. As well as some manipulation afterwards. So no, you will not hear complex drum patterns, and if that is what you are looking for, better skip this album.
The beauty in this album is the sound itself. The interpolation of the waves generated by the synthesis engine, the patterns evolving of the concrete sounds, and the manipulation flow afterwards. The complexity of the minimalism of just sounds. Because, well, if you have a particular sound and repeat it in 120 BPM, do you have a sequence? Or do you have a sound with a fundamental frequency of 120 Hz, but with a waveform so complex that tuning and twisting that waveform generates some kind of rudimentary drones?
That is the quest Ilia Belorukov, who lives and works out of Novi Sad in Serbia, went on between 2022 and 2024. And this CD is the result of said quest. As mentioned before, highly conceptual in its approach and maybe more of an advertisement for the Clavia Drum than an album to listen to and relax. But believe me, when I say that many layers underneath the obvious make this an album worth exploring. Like Ilia did. PS: No rings were harmed or thrown into volcanoes during the quest. (BW)

via Vital Weekly