Wat het is, is het. Weinig meer moet dat zijn voor Andreas Trobollowitsch. Zijn gevonden geluiden worden nauwelijks door de mangel gehaald. Hij componeert en improviseert ze tot narratieven waarin een organische verteltrant afgewisseld wordt met druk hak-op-de-tak-gekakel van een warhoofd. ROHA richt de oren echter vooral naar het grote talent van Trobollowitsch om het potentieel in klanken te horen, herkennen en uitbuiten, zowel tonaal, als qua timbre.
Trobollowitsch knipt en plakt een vorm van concrete muziek in elkaar die volop ademruimte kent; alsof hij in een white cube-galerie een expositie mag cureren. Daarin zijn lijnen te trekken tussen bepaalde onderdelen, andere botsend juist hortend op elkaar of spiegelen, schuren en schurken. Trobollowitsch kiest ervoor die draden van connectie of mogelijke verwantschap slechts ten dele te onderstrepen. De elementen krijgen zo de kans in dialoog te treden en aan scherpte te winnen; juist in samenhang, tegenover de losstaande presentatie.
ROHA kent niet veel vaart; de plaat vraagt en biedt kalme contemplatie. Ronkend feedbackende riffs worden naast prepared piano gezet. Schrapend metaal doet de gedachten gaan naar Tinguely’s machinekunst of Twilight of the Dreamboats van Chas Smith en ondertussen wordt de resonantie van houten klankkasten verkend alsof je met je oor er tegenaan ligt. Contemplatief luisteren dus, niet op een zweverige manier, maar geluid wegend, proevend, smakend – overwegend ook. Wie er de tijd voor neemt, wordt beloond met muzikaliteit en klankkunst. Sven Schlijper
via Kindamuzik