Het Portugese Crónica-label heeft in het alternatieve elektronicawereldje in enkele jaren tijd een aardige reputatie opgebouwd wat betreft experimentele, zeg maar ontoegankelijke platen. Nu en dan mogen de releases blijkbaar ook iets meer naar de smaak van ‘het grote publiek’ neigen, al blijft dat in het geval van het de Zweed Björgúlfsson en zijn IJslandse kompaan Ohlsson een relatief gegeven.
Op ‘King Glitch’ tracht het duo niettemin duidelijk een middenweg te vinden tussen steriele, puur cerebrale geluidsexperimenten en iets meer ontspannen, licht(er) verteerbare elektronicanummertjes. De lang uitgesponnen openingstrack ‘Bridge Over The River Glitch’ refereert door het gebruik van een eenvoudige drumcomputertbeat en een bijhorend monofoon synthriedeltje bijvoorbeeld openlijk aan de minimale elektroscene van de jaren ’80, maar combineert deze herkenbare klankelementen op zulk een eigenwijze manier met de nodige clicks, bleeps en statische ruis dat het resultaat bezwaarlijk ‘eenvoudig’ te noemen is. Hetzelfde geldt eigenlijk voor zowat de hele eerste helft van de plaat. Vaak zeer korte, op zichzelf staande sonische stijlfiguren worden afgewisseld, aaneengemixt en gecombineerd tot een lang, bevreemdend luisterspel. Zo eisen achtereenvolgens een gefilterde drumtrack en wat elektronisch gemurmel (‘Elephantitus of the Armpit’), een elektrische piano en een zware, galmende beat (‘Bring Him up to Now’), sfeervol pianogepingel en elektrisch machinegeknars (‘Spelled Thru’ en ’23 People Gathered in our Studio’) en vertwijfeld menselijk gebrul in het gezelschap van een resem minimale elektroloopjes (‘Midget in my Car’) de aandacht op, zonder ook maar één keer uitgewerkt te worden tot echte songs. Gelukkig duikt er daarna wel af en toe eens een songstructuur op, ook al verwijzen de ongepolijste synthklanken en eenvoudige seriële sequenties ook hier met een flinke knipoog naar de eerste elektronische composities van de jaren ’50 en ’60. Hier en daar laat het duo flinterdunne snippers jazz, pop en, jawel, (gesproken) vocalen uit de sampler rollen. Tracks als ‘Missing God & Mister Mysterious’, ‘King Glitch’ en ‘Hidden Track’ krijgen op die manier lichtjes de allure van dansvloermateriaal, zij het voor robots en vervreemde technonerds. Alle ingezette bewegingen blijven immers uiterst minimaal en worden nooit echt de vrije loop gelaten.
‘King Glitch’ mag dan nog het meest toegankelijke werk van dit duo zijn, veel mainstreamfans zullen Björgúlfsson en Ohlsson er niet bij winnen. Ondanks de talloze kwinkslagen, zowel in de muziek als in de songtitels, blijft dit een behoorlijk zwaar op de maag liggend, experimenteel geheel. Veel schetsmatig materiaal en bitter weinig uitgewerkte ideeën hangen een zodanig complexe, ‘intelligente’ sfeer op, zodat het moeilijk wordt hier zorgeloos van te snoepen bij het ontbijt. Dit is uitgelezen materiaal voor fans van avant-garde elektronica met een vreemde zin voor humor, maar daarmee is de kous dan ook af.
Filip Martens