De Franse componist Emmanuel Mieville studeerde geluidstechniek bij een filmopleiding en musique concrète bij de beroemde Groupe de Recherches Musicales (GRM). Verder verdiepte hij zich in noet-Westerse instrumenten en speelde hij in een (Frans) gamelan-orkest. Die verschillende leerscholen klonken door in zijn uitgaven die in de afgelopen ruime tien jaar her en der verschenen. Bijvoorbeeld op de twee volwaardige en goede albums die Baskaru uitbracht en wederom op de nieuweling ‘Juryo’ die nu bij het Portugese Crónica is verschenen. Het album heeft de ruimtelijkheid van het album ‘Ethers’, de exotische field recordings van datzelfde album en van ‘Four Wanderings in Tropical Lands’, een – ondanks de abstracte composities – haast verhalende kwaliteit en een grote helderheid van klanken van melodie- en ritmeloze composities. Het palet aan geluiden klinkt meestal bekend en doet denken aan veel elektronische en elektroakoestissche muziek – het album zou ook passen in de caatlogus van Empreintes Digitales, bijvoorbeeld. De lijn in de composities is niet altjid duidelijk; ruime delen van de vier lange composities klinken als een veelheid van opeenvolgende ideeën of een collage van ‘klakvignetten’. Gebrek aan richting breekt een compositie van bijna achttien minuten op, de spanningsbood verslapt. Daar staat tegenover, de afwisseling en combinatie van bijvoorbeeld lange hoge en korte tonen, borrelende geluiden, elektronisch gesputter en gespetter, tinkelende en ruisende elektronica, organisch, hecht en sfeervol is. Verrassend en geslaad is vooral de verwqerking van niet of nauwelijks bewerkte field recordings in de abstracte elektronische composities. ‘Nyorai’ bevat zang van Tibetaanse nonnen en radiofragmenten uit Hong Kong; in ‘Taisi Funeral’ zijn opnamen van repetitef Boeddhistisch gezang voor een dode in Taiwain opgenomen. Zo valt het eindoordeel over het album alsnog positief uit. (rm)
Via Gonzo Circus