Mathias Delplanque maakt industrial. Niet van die bonkmuziek in vierkwartsmaats, al dan niet opgesmukt met metalen gitaren en nihilistische eindtijdlyriek. Hij presenteert ware industriële composities: drie korte en een heel lang stuk opgebouwd uit veldopnamen van machinegeluid.
Zo te horen is de machinerie in het Textielmuseum van Cholet in prima geoliede conditie. Het raderwerk knarst en piept nauwelijks, maar ratelt gesmeerd. En je hoort de olie- of brandstofvaten zachtmoedig pruttelen en borrelen. Zo zachtmoedig zelfs dat je je niet zozeer afvraagt waarnaar je luistert, maar waarom? Delplanque maakt ambient die in weinig afwijkt van het rumoer dat een normale, niet eens al te drukke stadse straat voortbrengt. Moet je daarvoor de oren spitsen?
De Fransman raakt de luisteraar bijna kwijt in een ietwat te loze exercitie in vooral niet opvallen. Voor het zover is, zet hij in het slotwerk van veertig minuten de troefkaart in. Op het Technisch Lyceum Livet in Nantes gaf Delplanque workshops. Hij kwam thuis met een enorme collectie opnamen van de studenten die in de weer waren met een veelheid aan gereedschappen en materialen. En juist met die rijke schakering op zijn palet weet hij pas echt danig raad.
Delplanque maakt van vele honderden samples een symfonie waarin op elk moment de ene machine in conversatie of duet treedt met de andere. In die een-op-een ‘gesprekken’ dwingt hij de focus van het luisteren naar de zeggingskracht van de geluiden an sich. Hier geen breed uitgesmeerde en gedragen wolligheid meer, maar de industriële techniek zelf die het hoogste woord heeft. Deze aaneenschakeling van machinale dialogen in miniatuur blijkt zo veelzijdig dat bovenstaande waaromvraag van tig intrigerende, sprankelende en twinkelende antwoorden voorzien wordt. Steeds weer een klein: daarom, dus. Sven Schlijper
via KindaMuzik