Stijf van de schrik overeind schieten, met de stuipen op het lijf gejaagd. De gordijnen in of een snoekduik makend naar de stereo om de kwelling de nek om te draaien… Het kan verkeren met Against Nature van Simon Whetham. De verzameling fieldrecordings van de maximale noisy soort wordt dan ook niet samengebald gebracht of meeslepend narratief langs een vloeiende lijn. Whetham hort en stoot en de voortdurende onrust houdt je waarschuwend op je qui-vive.
Against Nature presenteert geen verdichte Anemone Tube-wolken of statische drone, zoals Carl Michael von Hausswolff die kan projecteren. Simon Whetham richt zijn microfoons als telescopen op die plekken waar geluid ongemakkelijk wordt. En blijft. Daar componeert hij mee, meer nog dan met de klanken of tonen zelf. Er zit weinig muzikale logica in; dit is geen natuurlijk gegeven qua componeren, laat staan luisteren.
Het gaat Whetham om de akoestische vingerafdruk van een plek, die hij wil vangen. Ook richt de geluidkunstenaar zich op rupturen, deconstructies en vestigt hij de aandacht op handelingen. Wat hij doet, is een activatie van de ruimte in geluid; schraap, schuur, kras, enzovoorts. Ook volgt hij die beweging, dat ‘in gang zetten’, op door extreme versterking, inclusief de nodige vervormingen, al dan niet via de elektronische weg. Doel: geluidkunst die verwarring, mogelijk ook het nodeloos ingewikkelde, en vooral het ongekende probeert te verkennen. Daar is niks tegennatuurlijks aan, maar de uitnodiging tot reconstructie die van deze aleatorische composities uitgaan, is zodanig het tegenovergestelde van vloeiend dat het Whetham ook niet zal verbazen als maar weinigen zijn puzzel willen leggen. Sven Schlijper