Shay Nassi works as Mise_en_Scene and is based in Tel Aviv, where he studied sound engineering and subsequently put his skills to good use by producing music where he delicately integrates elements of minimalism and noise. Following a compilation of remixes, Leftovers (Reworked) (060~2011) and three solo releases, 443 (075~2013), Primary Fields (106~2016) and Constellation / Deformation (132~2017), Crónica is now proud to present -O-R-G-A-N-, as a limited release cassette and a digital download.
The word organ denotes the air-powered musical instrument that was one of the first (if not the first) instrument to systematically allow the development of acousmatic experiences, and simultaneously to grow to such monumental scales as to actually appropriate architecture and turn it into its resonant chamber, engulfing both listeners and performers. But organ also means a part of an organism and even the entirety of the organism. Mise_en_Scene’s -O-R-G-A-N- explores this polysemy through an iterative process. The organs of Nassi’s work are in the first place harmony and texture. These are sculpted and arranged through multiple processes of reduction and subtraction to create a new body, a new organ, that is successively refined through new iterations of the same processes until the piece is finished. The four pieces presented in this release present an overview of results from this process, but the process has deeper roots and can be identified in several of his previous releases.
A further process of interpretation is added by Adam Basanta’s remix Patterned Clouds (Adam Basanta’s Random Groups Rework), included as an extra in digital distributions.
Roger BattyEkkert Nafn finds two respected Spanish sound artists utilizing & manipulating the same selection of sound materials- taking in field recordings & electrical/ mechanical devices- to create two thirty-minute tracks, which highlight both parties distinct way of sound-working.The artists are here Francisco López- a Madrid sound artists/ field recordist who’s been active since the mid-1980s, creating a large & distinctive body of work. And Miguel A. GarcÃa- A Bilbao based artists who has been active since 2008, but has equally built up a large body of work that blurs the line between electro-acoustic composition and improvisation.The release is a joint venture between Crónica & Tronicdisease, & coming in the form of a CD. This is limited to 300 copies and comes in a gatefold sleeve- though I can’t comment on this, as we were just sent a digital promo.
First up we have “Untitled #351”- which is the López track, and of the two this is the most eventful, unpredictable & at times jarring. The track begins with mixture of bleak scraping/ drilling tones, which are underpinned by a starkly fading drone- before we know it we get a sudden & urgent jump as we get a blend of forking tone descents, crackles, snaps & pops- which are later underfed by the unease shambling, almost harmonic drone element. As we move through the track we move to layered pile-ups of grating drillings, slicing machine sounds, and choppy wetness. As we get deeper in the tracks shifts & alters once more, but it all feels very composed & balanced as if we’re on a journey to some alien world that blends both machines & organic matter. We go from pared backs to stark rustling & organically hovering drone, abstract electro soundscapes, more plain noise textured moments, and blends of weird throbbing ‘n’ rustling percussion & of machine/ organic field recordings. I’ve always had a soft spot for López work, and the way he processes & arranged sound- and this piece once again is a most captivating & moodily shifting example of his art.
The second track here is of course from Garcia, and is entitled “Applainessadsâ€. And with this track, we get a lot more linear, and at times dare I say predictable take on utilizing the sounds. Once again we have a mixture of machine-like drills, purrs & slices, and these are blended with hovering ambeince & simmering high pitched tones. We begin with a decidedly dense & murky feel, and as we continue on Garcia adds in more layers & sound elements- very much building the whole thing up, before dropping back down again- then at the end of the track we have shorter snippets of processed sound elements, which feel tagged on. Don’t get me wrong Garcia certainly knows how to creating a feeling of sour unease, and building tension- it just feels somewhat lacking after what López did with the material on the first.
Behind Mise_en_Scene we find Tel Aviv based Shay Nassi, who studied engineering and then went on to produce music. He was/is part of a duo called Ket3m (see Vital Weekly 904). Boltfish released a very early release by Mise_en_Scene (Vital Weekly 574). I had not heard any other of his releases, so I can’t say too much about the leap his work made from the stutter beats back then to the four drone-based pieces on this release. The word ‘organ’ is traced here to ‘part of an organism’, ‘body’ and ‘musical instrument’. The instrument in question is, if I understood the press text all right, an air-powered one, and it works pretty well when it comes to pure drone music. I am not sure to what extent there are any processing going on here if any at all, but does it matter to know such things? I am, as you probably know, a sucker for many things drone-like, and easily pleased with such things, even when, looking from a distance, perhaps a bit more objective, thinking about such things as ‘in what way does this add something new to the world of drone music?” and perhaps the honest answer is ‘well, not much’. In all of these four pieces, three shorter ones on the first side and one long (18 minutes) on the other side, we hear something that we heard a lot over the many years of writing about music. The slow, glacial-like movements of tones, dark and ominous, start somewhere, stopping somewhere but without any contradiction or counterpoint. It is like a rock in space in floats through dark space. That is what you think of when you hear the word ‘drone music’; well, at least I do. Mise_en_Scene doesn’t surprise me but delivers a fine delicate cassette. It should grow into something more of his own, and not a carbon copy of some other things. (FdW)
Un percorso di ricerca internazionale condotto da Øyvind Brandtsegg e promosso dalla Norwegian University Of Science And Technology, che esplora e amplifica tramite tecniche di analisi ed elaborazione digitale, le capacità di interazione/comunicazione tra musicisti. Corde, voci, fiati, movimentazioni fisiche e svaria altra roba che una quarantina di artisti dopo una lunga fase di pratica, organizza lungo traiettorie di segnali acustici che si influenzano l’un con l’altro. Una sorta di opacizzante sfarfallio, l’effetto prodotto dalla ricerca sulla massa sonora generata. Dove nel primo cd, “Poke It With A Stickâ€, vengon esposte libere e crude fasi di ricerca e rilascio. Tra svolazzi, detriti, inciampi e meraviglie in varia grammatura. Mentre “Joining The Bots†è opera di taglio, raccordo e assemblaggio tra i flussi. Parecchi momenti d’interesse non ortodossi, tra raschiamenti, contrasti, spintonamenti avant e qualche rara instabilità messa nel conto. Marco Carcasi
Als we Google Translate mogen geloven, en dat moeten we als liefhebber van deviante muziekjes en bijhorende vreemde titels vaker dan ons lief is, zou Ekkert Nafn “naamloos†betekenen in het Ijslands.
Een eponiem album dus van geluidskunstenaars Francisco López en Miguel A. GarcÃa (ook gekend onder de naam Xedh).
López is de naam bij uitstek voor de liefhebbers van zogenaamde “intelligente noiseâ€. Lawaai dat niet bedoeld is om louter te choqueren, maar door allerlei lagen en spanningen op te bouwen in staat is veel meer teweeg te brengen bij de luisteraar.
De man gaf al honderden concerten, workshops en geluidsinstallaties in meer dan 70 landen verspreid over de zes continenten.
Zijn muzikale catalogus die aanving in 1985 telt ondertussen al zo’n 140 werken die zich laten omschrijven als minimale electroakoestische soundscapes, waarbij de betrachting is om een ideaal voor absolute musique concrète te bereiken.
Een ambitieuze doelstelling, en wat ons betreft slaagt de man er wel degelijk in, want zijn benadering vinden we uitermate opwindend.
Vaak hebben zijn werken geen titel, het feit dat zijn bijdrage aan Ekkert Nafn als titel ‘Untitled #351’ meekreeg, is veelzeggend over zijn input.
Op dit nummer van een goed half uur gaat hij aan de slag met field recordings opgenomen in Chicago, Ljbuljana, Gougan Barra (een plaats in Ierland die door veel toeristen over het hoofd wordt gezien), Kathmandu, Parijs en Den Haag, als studiowerk uit het Nederlandse Loosduinen, stammende uit de periode 2013-2017. Verder wordt er gebruik gemaakt van elektrische en mechanische apparaten, waarvan de geluiden in verschillende mate met digitale hulpmiddelen gemanipuleerd werden.
Na het samenstellen van deze verzameling geluiden, gingen beide artiesten onafhankelijk verder componeren en kwamen tot stukken die onvermijdelijk elkaars esthetiek kruisen. In de twee chimerische werken die op dit album worden gepresenteerd, kunnen we de auteursidentiteit van elke artiest op meerdere en verrassende manieren met elkaar verweven herkennen.
‘Untitled #351’ is een sterk staaltje dat een belangrijke eigenschap van zijn werk in zich meedraagt: het vernietigen van de grenzen tussen industriële – en omgevingsgeluiden.
Tegen zo’n klepper te moeten opboksen is natuurlijk geen cadeau, maar GarcÃa bewijst op ‘Applainessads’ over voldoende talent te beschikken om niet in de vergetelheid te vervallen.
Voordat u zich massaal op Google Translate stort, willen we even meegeven dat GarcÃa vaak verzonnen woorden gebruikt om zijn stukken een titel te geven, op zoek naar geluiden en vormen die op de een of andere manier verband houden met de muziek. Soms ontdekt hij binnen deze verzonnen woorden woorden uit talen die hij niet begrijpt.
Deze opkomende artiest uit het Baskenland heeft weliswaar niet zo een lange staat van dienst achter zijn naam, toch verscheen hij in de luttele tien jaar dat hij actief is reeds op een honderdtal albums. Naast zelf muziek maken, is hij ook oprichter van Klub Larraskito (een club in Bilbao waar experimentele concerten geprogrammeerd worden), verantwoordelijke bij het Zarata Festival (festival voor “weirde†muziek) en maakt deel uit van de coördinatie van culturele initiatieven als Hotsetan en Azkuna Zentroa.
Wat betreft het verspreiden van “gewaagde†muziek is deze man dus beslist geen groentje meer, en dat vertaalt zich ook in zijn eigen composities. Deze zijn elektro-akoestisch en improviserend van aard, en worden verkregen door het manipuleren van elektrische apparaten, soms vermengd met geluiden van akoestische instrumenten en field recordings.
Beide nummers zijn opgebouwd uit dezelfde bron aan materialen, maar uiteraard doet elk van de artiesten er geheel zijn eigen ding mee. Deze verschillende benaderingen maken van Ekkert Nafn een uitermate boeiend album.
Dit is een experimenteel album dat tot de verbeelding spreekt, en dit ook blijft doen na verschillende luisterbeurten (het is vaak anders), of om het zelf eens in het Ijslands te zeggen (Google Translate laat ons hopelijk niet in de steek): “Mjög Gottâ€! Dimi Brands
