Wir bleiben den soundtrackartigen Reisen. Der spanische Klangkunst-Experimentalist ist für seinem regen Output bekannt. Dieses 43-Minuten-Stück wirkt in seiner postindustriellen Fragilität nahezu gasförmig, man muss den Klãngen und ihren Verzweigungsbewegungen und Neuformungen nahezu wie in einem abgedunkelten Videogame folgen, dann wird mensch durch neue Wendungen und des Gefühl eines Trip belohnt. Das bereits 1992 nur mit found objects einsgespielte Stück wirkt düster und spooky, und der Digi-Bass hängt tiefer als jede getunte Roadsterkarrosserie (Vergleich musste sein). Also, wer steigt ein?
“Queendom Maybe Rise†reviewed by Boomkat
Sound and visual artist, Marc Behrens, arrives on Portugal’s Crónica label with two subtly enveloping, morphing electro-acoustic compositions. ‘Maybe Rise’ follows an expansive, abstract narrative of tunnelling drones and finely layered field recordings reminding of works by his former collaborator, Francisco López and his previous work for label’s such as Raster-Noton and Trent Oiseaux. More intriguing is ‘Queendom’ a more concisely arranged experiment in slow, gloaming drones and processed vocals reminding of recent work by Holly Herndon, AGF or Madalyn Merkey.
via Boomkat
New release: “Queendom Maybe Rise†by Marc Behrens
Crónica is proud to present a new release by Marc Behrens, “Queendom Maybe Riseâ€, now available directly from Crónica or through selected retailers.
Maybe Rise opens up a concrete sound space of two contradicting elements, firstly a harmonious but nondescript utopian location, secondly a highly symbolic and hyperrealist place of human action, derived from material recorded in the coastal rainforest, table lands and outback of Tropical North Queensland, Australia, in July 2011. The piece was commissioned by Radio Sonores, composed in Spring 2012 while constantly traveling and premiered on May 2, 2012, during the Guimarães 2012 European Capital of Culture events. Stereo mixdown June 2012. Acknowledgements: Nat Bates, Nigel Bram, Lawrence English, Klaus Krischok (Goethe-Institut Australien), Richard Miller, Katrina Mills, Nicholas Mills, Jonathan Uliel Saldanha and Filipe Silva.
Queendom was recorded and produced for the inauguration ceremony of a consulate for the Kingdoms of Elgaland~Vargaland in the town of Karben, Germany, on April 11, 2009. The piece features the mighty Yôko Higashi (hamaYôko) on vocals that hint to a knowledge of supernatural forces. All the sounds were generated from Yôko’s voice. Stereo mixdown June 2012. Acknowledgements: KMW Michael I, KMW Leif I, Felicia Herrschaft, Philipp Leonhardi – et naturellement Yôko.
Tracklist:
- Maybe Rise
- A Queendom (featuring Yôko Higashi)
“Queendom Maybe Rise†is now available directly from Crónica, from selected retailers and online stores.
“Never So Alone†reviewed by Sonic Seducer
Als im März 2010 der isländische Vulkan Eyjafjallajökull ausbrach und damit den flugverkehr über Europa für einige Tage zum Erliegen brachte, gehörte Simon Whetham zu den Gestrandeten. Er nutzte die unfreiwillige Freizeit und streifte mit diverser Aufnahmetechnik durch Lissabon, um die Stadt und ihr Umland akustisch einzufangen. Dabei kamen nicht nur Mikrophone zum Einsatz, sondern auch ein elektromagnetischer Pickup und ein Radioempfãnger. Aus dem gewonnenen Material komponierte er sieben Tracks, die sich nahtlos aneinander reihen. In der ersten Hälfte dominiert eis trostloses bis bedrückendes Stimmungsbild. Men sieht Whetham vor seinem inneren Auge durch verlassene Häuserschluchten streifen. Im zweiten Teil wird das Material konkreter, man hört Maschinen, Stimmen, Regen, ein warmes Basswummern und rhythmische Strukturen heraus und die Stimmung hellt auf. Spätestens ab hier wird man Whetham gerne Gesellschaft leisten. Sascha Bertoncin
“Never So Alone†reviewed by RNE 3 Atmosfera
Durante una prolongada estancia en Lisboa, provocada por la erupción del volcán islandés que provocó un cierre del espacio aéreo europeo, Simon Whetham decidió explorar las sonoridades de la ciudad y el campo utilizando los micrófonos que usa habitualmente en sus trabajos. Además de un micrófono de cañón Sennheiser y dos micrófonos lavalier Tram, que captan sonidos ambientales que cualquier oÃdo humano puede escuchar, Simon utiliza micrófonos de contacto e hidrófonos para exponer las vibraciones sonoras que viajan a través de los objetos a una pastilla electromagentica y un receptor de radio. Después, Simon compuso con estos materiales sonoros esta obra que no solo responde a la geografÃa y la arquitectura del lugar, a sus habitantes, incluso el clima, sino que también la amplia gama de sentimientos y emociones que Simon Whetham sintió durante la investigación del lugar. Los artistas que desarrollan las grabaciones de campo tienden a trabajar solos cuando recogen sus grabaciones, entrando en un estado fuera de su ámbito, que les absorbe. Asà que no interpretamos la soledad a la que alude el tÃtulo como algo negativo, sino positivo y esencial para la creación de esta obra.
Soon in Crónica: “Queendom Maybe Riseâ€
“eins bis sechzehn†reviewed by Skug
»Waun mi des Reisebüro ned vermittelt hätt’«, könnte Travnicek treffenderweise anlässlich dieser CD sagen. »Eins bis Sechzehn« ist der Versuch einer audiovisuellen Umsetzung im Fach Musique Concrète, Unterabteilung Massentourismus. Die CD mit den mittels FFT oder Granulare Synthese überarbeiteten Geräuschen aus ehemaligen Ferienhotels präsentiert sich im Vinyl-Singleformat, gemeinsam mit einer Serie von Aufnahmen aus eben diesen Locations. Heruntergekommene Hotelzimmer, eingefallene Lobbys, devastierte Flure, verwitterte Betonmauern. Sehr stimmig eingefangen von der recht jungen Freiburger Fotografin Julia Weinmann, sehr ansprechend durch separate Sheets präsentiert. Zu jedem Track gibt es ein Foto, jeder Track ist wiederum eine sperrige Soundreise, die natürlich weit über Abbruchgeräusche, vorbeifahrende Lastwägen oder sich wölbende Blechpfannen hinaus geht, aber doch vor allem als Soundtrack zu dieser Fotoausstellung für Zuhause funktioniert. Eine Zusammenarbeit mit der Kunsthochschule für Medien Köln. Curt Cuisine
via Skug
“Five Years on Cold Asphalt†reviewed by Gonzo Circus
Muzikale duizendpoten, zeldzaam zijn ze niet in de wereld van de experimentele muziek, Ook Alexandr Vatagin houdt er heel wat uiteenlopende projecten op na. Zo speelt hij bij bands als Tupolev en Port-Royal, maar ook als producer wist hij reeds een stevige reputatie op te bouwen. Zijn alter ego Quarz dateert uit 2006, maar ‘Five Years on Cold Asphalt’ is pas de eerste release die hij met dit project op de wereld loslaat. Waarschijnlijk is de werkwijze van Vatagin in hoge mate verantwoordelijk voor de trage realisatie van de plaat. De Oostenrijker kon rekenen op de hulp van zes collega’s, die hij elk hij afzonderlijk de studio uitnodigde. Elke artiest werd dus van hoofdrolspeler Vatagin maakt dat we ons niet snel hoeven te vervelen. In de 34 minuten durende compositie zwellen signaaltonen aan tot warme drones en mondt een vleugje freejazz schijnbaar losjes uit in krassende noise. Dominant zijn echter de feedbackgeluiden die de verschillende episodes aan elkaar lassen. Dit zorgt voor de nodige coherentie, maar heeft een enorm zacht geluidsniveau als neveneffect. Aandachtig luisteren is dus een vereiste voor wie de subtiele nuances wil opmerken en werkelijk in het universum van Quarz wil doordringen. Voor zij die hier in slagen en het er aangenaam vertoeven vinden: Vatagins derde soloplaat komt uit in maart. (jvs)
“eins bis sechzehn†reviewed by Gonzo Circus
De buitenmaatse verpakking dient als uitschuifbaar huis met venster voor een huwelijk tussen beeld en geluid. We zijn bijzonder gecharmeerd door de kleurenfotografie van Julia Weinmann, die voor dit project exclusief beelden geschoten heeft in verlaten hotels. Hoewel het thema natuurlijk allesbehalve nieuw is, lopen we met genoegen verloren tussen de deschimmelde traphallen, half ingestorte lobby’s, vervallen kamers met zeezicht en verroeste liften. De electro-akoestische componist Ephraim Wegner hangt zijn microfoon in dezelfde non-places en registreert de sfeer. Over EVP gaan we het hier niet hebben, want we vermoeden dat de verre stemmen voorbijgangers zijn, en de engelenvleugelslagen door opgeschrikte duiven gemaakt worden. De ratten met vleugels gaan er niet zonder reden vandoor. Naast het apparatengebrom, en de (door wind) gestoorde frequenties lijkt Wegner er zijn opdracht van gemaakt hebben om één en ander naar het containerpark te brengen, want we horen heel wat spontaan gesleep en gestamp op hol ijzer. In die mate dat sommige passages ons zelf aan Z’Ev doen denken. Hoewem deze cd en kaartenset als totaalconcept zeker gestaagd te noemen is, beluisteren we hem toch het liefste met onze ogen want de deproduceerde klanken zijn ons net iets te vrijblijvend. (pv)
“Lemuria†reviewed by Revue & Corrigée
Entre musique concrète et improvisation, cette collaboration de Giovalli Lami et Enrico Coniglio nous plonge dans une paysage sonore sombre, poisseux et superbe. Lemuria était une cérémonie propitiatoire romaine destinée à apaiser les spectres, les lémures. Le duo privilégie avant tout les performances live: des enregistrements de terrain bruts sont traités et assemblés en direct pour créer de nouveaux territoires sonores. C’est cette approche que confère à Lemuria son caractère si particulier. Les deux artistes ont notamment utilisé des prises de sons réalisées dans un bâtiment à l’abandon en périphérie de Ravenne… mais ce sont des éléments d’univers disparates qui peuplent l’album et s’y entremêlent comme dans un rêve. Yann Leblanc