blog.Crónica

À boa e despreocupada maneira americana, o formato Disney ditou que as figuras desenhadas fossem automaticamente associadas a uma alegria sem fim e a circunstâncias cómicas. É contudo sabido que o tradicional filme Disney embriaga as criancinhas com momentos lúdicos e êxtase musical para, num momento de maior susceptibilidade, largar nas mãos do desprevenido questões tão perturbantes como a orfandade ou a exclusão. A Oriente as coisas mudam de figura e os desenhos enquadrados em séries de vinhetas (por lá chamam manga à banda desenhada e a coisa vende-se como pão quente) voltam a assumir a função primordial do manifesto por efeito de uma preocupação ecológica intrínseca à condição humana. Na primeira série de Dragonball, o Songoku parecia muito mais preocupado em salvar o mundo de um desastre cósmico do que em aviar porrada em vilões (posteriores) como o Cell ou o Bou-Bou.

Não tem qualquer culpa o herói de animação, ecologicamente consciente, de os seus pares ocidentais serem instrumentos ao serviço de armadilhas sentimentais que resgatam sal às lágrimas para ensopar o doce das pipocas. Pela mesma tabela, Lawrence English não tem de responder pelo mau nome que instituições como K.K. Null (com quem, de resto, Lawrence já colaborou) ou Lustmord (ele que recentemente gravou com os Melvins) deram à vertente mais obscura do ambient. Pode um disco ser denso, rarefeito e compenetrado sem que, por reacção, lhe seja associado um carácter pessimista (de quem antevê o fim de todas as coisas verdes). Happiness Will Befall corresponde à representação em disco de um itinerário introspectivamente reflectivo onde a luminosidade – mais tarde ou mais cedo – há-de surgir e proporcionar a clarividência a alguém imerso nas probabilidades inesgotáveis da guitarra, aqui multiplicadas pela sua interacção com texturas periféricas extraídas a electrónica diversa, cassetes e gira-discos adicionados ao vivo .

O primeiro disco de Lawrence English a ser editado pela Crónica documenta uma recente viagem do músico (por quatro países da região Ásia-Pacífico) em forma de atlas coordenado como se tratasse de um diário. Até porque a noção apurada da geografia é um traço comum a grande parte dos discos do compositor australiano, assim como não lhe é estranha a capacidade de assentar os discos sobre estruturas narrativas que habitualmente os sujeitam a serem entendidos como filmes imaginários. Por isso, Happiness Will Befall pode até ser um daqueles road movies onde o protagonista parte em descoberta de um familiar e acaba por dar com respostas para questões interiores. Lawrence English terá encontrado na sua viagem pela Ásia linguagens estranhas à sua (essencialmente assente na manipulação de um laptop) e paisagens cativantes que o terão moldado a peças como “Parallel (Midgap)” (à qual é quase possível perscrutar a violência da natureza). E porque Happiness Will Befall é também um disco sensível ao efeito do jet-lag sobre a força anímica, a sua faixa inicial – “Adrift” – permite escutar a desorientação a micromelodias à deriva. À medida que o disco se adapta às exigências do terreno (a nível respiratório, se quisermos), tornam-se cada vez mais perceptíveis as pulsações de um Lawrence English em permanente descoberta de padrões à área que avalia como um topógrafo.

Happiness Will Befall é mais um daqueles discos da Crónica que obriga a um número mínimo de audições até que se lhe comecem a descobrir os detalhes mais determinantes à sua resolução e aceitação. Por enquanto dispõe-se o disco a duas sugestões díspares: ou a Ásia encara esperançosamente o seu imparável crescimento populacional ou trata de se preparar depressa para receber o fim do mundo com um sorriso arqueado nos lábios. Em qualquer um dos casos, a felicidade deve andar à espreita.

Miguel Arsénio

Artista a tutto tondo ed intellettuale dotato di una particolare sensibilità letteraria e musicale, Lawrence English prova a cimentarsi con la musica concettuale in un album dai movimenti minimali e le atmosfere quasi sofferte. Sei tracce di oscura bellezza, dove le metamorfosi lente e progressive trasportano l’ascoltatore in un regno fatto di drones, field recording e microrumorismo. Si tratta di un disco in puro stile Kranky, dove le nebbie musicali prendono le fila dalle memorie di viaggio dello stesso English; Asia ed Australia sono al centro di questo trip immaginifico, fin troppo magnetico e cerebrale per essere alla portata di tutti ed al tempo stesso così impersonale da sembrare già sentito. Dedicato ad un publico di appassionati e curiosi.

Michele Cassela

Lawrence English is een in Brisbane (Australië) residerende schrijver, kunstenaar en multimedia-artiest die zich op muzikaal vlak hoofdzakelijk bezig houdt met conceptuele elektro-akoestische composities en productiewerk voor avant-garde muzikanten als Tujiko Noriko, The Rational Academy en het Elision Ensemble. Voor zijn meest recente solowerk ‘Happiness Will Befall’ trok English in 2004 gedurende twee maanden rond in Nieuw-Zeeland, Australië, Singapore en Zuid-India om er, gewapend met een laptop, een cassettedeck, draaitafels en enkele obscure elektronische apparaten, allerlei nieuwe sonische indrukken op te doen. Met de hulp van gitarist Ben Thompson trachtte hij deze dan later te bewerken tot één thematisch geheel.

Zelf spreekt English in de bio van “een persoonlijke en innemende overgangsrite doorheen Azië en de Stille Zuidzee”, maar zoals te verwachten is deze beschrijving zeer ruim te interpreteren. Lawrence English maakt namelijk geen soundscapes waarin men concrete, aardse geluiden kan terugvinden, laat staan ‘klassieke’ instrumenten. Zelfs de man’s elektronische klanken klinken zelden vertrouwd in de oren. Ook op ‘Happiness Will Befall’ zijn geen vrolijk fluitende vogels, klaterende beekjes of rustgevende beats of synthmelodietjes te beluisteren. Integendeel, de zes aanwezige tracks maken stuk voor stuk gebruik van abstracte, met de computer onherkenbaar ‘verminkte’ omgevingsgeluiden om emoties los te weken bij de luisteraar.

Opener ‘Adrift’ maakt zo moeiteloos zijn naam waar door een door het stereobeeld heen en weer wiegende ‘non-melodie’ te combineren met zacht achtergrondgebrom en het nu en dan tergend langzaam ‘kraken van staalkabels’ (of gitaarsnaren). Terwijl de brom langzaam maar zeker evolueert tot iets wat het midden houdt tussen elektronische ruis en het onderwatergeluid van kiezels in de branding en dan behoedzaam wegebt, ontdubbelt de melodie zich naar het einde toe voorzichtig in de hoogte. Ook ‘Two Weeks I’ll Never Have Again’ roept een weidse oceaansfeer op met subtiele golven van statische ruis en diepe monotone bastonen. Als een spookschip in de mist doemt vervolgens zowaar een abstracte, in galm verdrinkende ‘strijkermelodie’ op, terwijl de repetitief ruisende golven langzaam aan kracht winnen en hier en daar een tsjirpend synth zijn kop opsteekt. ‘Within Confines Of Glass’ bevindt zich plots aan het ander uiterste van het continuüm met een druk gelaagde collage van veelsoortig geklingel, gebrom en machinegezoem over een reeks metalige slijpgeluiden. ‘I’ve Been Happy Like This’ is dan weer veel minimaler met een reeks hypnotisch repetitieve, doffe basistonen op gitaar tegen een breekbare achtergrond van digitaal geknisper en gefilterde radioruis. ‘Parallel’ heeft veel weg van een intro voor een kunstige sciencefictionfilm als in de verte een aangehouden ijle sinustoon gaandeweg het gezelschap krijgt van een desolate baslijn en in de verte echoënd geklater. Wederom duiken al snel gitaarartefacten op en wordt ook hier de ruisgenerator boven gehaald om buitenaards gemurmel te suggereren. Naar het einde van de track duiken zowaar herkenbare stationsgeluiden op, compleet met zwaar galmende (en dus onverstaanbare) omroepstem. Afsluiter ‘Relocated (UTC)’ herneemt de slepende sfeer van ‘I’ve Been happy Like This’, maar doet het iets muzikaler met een speels samenspel van ondertussen vertrouwd in de oren klinkende proto-melodieën, harmonieuze basdreunen en voorzichtige scheuten snaargepingel.

Ondanks Lawrence English’ gedocumenteerde voorliefde voor al wat abstract is, staan op deze ‘Hapiness Will Befall’ heel wat organisch klinkende dingen die redelijk direct bepaalde sferen en beelden oproepen. Vooral verwijzingen naar uitgestrekte vlakten, eenzame oceanen en onpeilbare dieptes duiken regelmatig op. ‘Happiness Will Befall’ is hiermee een plaat die het midden houdt tussen moderne ‘musique concrète’, Aphex Twin in zijn ambient-jaren én een soort Boards of Canada voor gevorderden. Het kost aanvankelijk dan ook wat moeite om in de sfeer te komen van English’ esoterische hersenspinsels, maar na enkele minuten is de luisteraar al geacclimatiseerd en kan de ontspannende trip beginnen.

Filip Martens