Haarvöl’s “Horizons of Suspended Zones” reviewed by Vital Weekly

Among my favourite drone groups is Haarvöl, a trio of two musicians (José Pereira and João Faria) and Rui Manuel Vieira, who handles the visual side. I don’t know what that looks like, as I never saw them in concert (or looked on YouTube). Their latest album is inspired by a book by Hakim Bey from the late 1990s, “about the then-emerging possibility of the virtual. With the lucidity for which he is known, he recognised at the time that the virtual was nothing more than a new avenue for expanding capitalism. He introduced the concept of temporary autonomous zones as a kind of Foucauldian heterotopia — spaces that existed only for as long as they could evade capture.” Of course, things got way more radical than that; just look around you. The music here is the opposite of more of everything; it is less of everything. Six lengthy pieces, each about ten minutes of slow music, heavy on the ambience, drones and atmospherics. I hope I am not as attached to screens, buttons, and more of everything (except for reading books on my iPad), and I like slow and quiet music more than loud music, and Haarvöl tick all those boxes. It’s not to say each of these six pieces is just a few tones sustaining on end. Far from! Each piece is a multi-layered event of sustaining tones, but with shorter samples, voices, bell sounds and more melodic stuff, which makes this a delightful trip. I think I called their previous release ‘The Uncanny Organisation Of Timeless Time’ their best work to date, but I’d like to add ‘Horizons Of Suspended Zones’ as a contender. It is a highly varied disc of some abstract ambient, meeting more melodic touches. Excellent! (FdW)

via Vital Weekly

Ilia Belorukov’s “NRD DRM TWO 2022-2024” reviewed by Westzeit

Gänzlich dem Thema “Rhythmus” verpflichtet ist eine hochexperimentelle CD, der ILIA BELORUKOV den komplizierten Titel “NRD DRM TWO 2022-2024” (Crónica) gab. Jener lässt sich auflösen in “nord drum 2” – also ein Drumcomputer. Aber auch die Stücke tragen kryptische Namen: “7.20, 1+2+4+5, 50–100”, “7.44, 1+2+3+4+5+6, 400–300” oder “7.23, 1, 200–140” – ich vermute, das verschlüsselt die verwendeten Kanäle (ein nord drum 2 hat 6 davon), die eingestellten bpm-Werte und andere GeräteParameter. “Musik” kann man das wahrscheinlich eher nicht nennen, aber faszinierend ist es bei aller Abstraktion dennoch. Oft sucht man im stoischen Klopfen seinen eigenen Rhythmus und zählt sich verrückt. Anderes, “1.45, 1+3+5, 154–179” und “1.20, 1, 125–140” z.B., (unter)sucht den Punkt, an dem Rhythmus in Klang übergeht. Eine Einschlafhilfe für ADHS-geplagte TeilchenPhysiker? 4

via Westzeit

New release: J.L. Maire & Alfredo Costa Monteiro’s “L’Écoute Tactile”

J.L. Maire and Alfredo Costa Monteiro’s ongoing collaboration travels through sonic territories where two different but complementary approaches to sound and music production converge: the extended pure intonation and the exploration of timbre without fixed tones.

The recording in L’Écoute Tactile emerged from an improvisation session in September 2024 in Costa Monteiro’s studio. In this session, Maire used an extended scale of a bagpipe that the composer, “traditional botanist”, and music theorist Erv Wilson described in his works. Costa Monteiro contraposed electroacoustic devices that included springs, homemade motors, and oscillators. Despite the seemingly contradictory approaches, both musicians share the search for processes in which feedback from circuits and sound as resonance take central roles.

As the performance progresses, both sound spaces become mixed. The tuning of the modular synthesiser, which was at first precise, becomes progressively unstable. The electronically processes textures, on the verge of chaos, condense, little by little, into almost recognisable pitches. The space between the two musicians transforms from a pretension of encompassing a stable form and becomes, rather, a free search to which the act of listening contributes. The musician listens, hesitates, and proceeds in small steps through contact, as if in a type of tactile listening.

L’Écoute Tactile is now available to download or stream from Crónica.

Ilia Belorukov’s “NRD DRM TWO 2022-2024” reviewed by Anxious

Pierwsze wrażenie po zanurzeniu się w świat NRD DRM TWO 2022–2024 to fascynacja prostotą pomysłu i jednocześnie niebywała głębia brzmienia. Ilia Belorukov ogranicza się do jednego krokowego wzoru, zmieniając tempo niczym rytuał, w który wciąga słuchacza coraz bardziej. Nord Drum 2 okazuje się narzędziem nietuzinkowym: nawet pojedynczy głos elektronicznego bębna potrafi wytworzyć materię dźwiękową, w której można odkrywać za każdym razem coś innego. Przywołuje się tu (oczywiście nieco skojarzeniowe) echo Thunder Perfect Mind Nurse with Wound – jakby Stapleton kroił dźwięk ostrzem rozpuszczonym w snach, wyłaniając z chaosu obnażone, drżące krajobrazy, równie hipnotyczne, co bolesne w swojej onirycznej deformacji. 

Belorukov skupia uwagę na algorytmach pogłosu, dzięki którym każda uderzona membrana rozbrzmiewa nie tyle, że natychmiast, lecz także w zbudowanej przestrzeni. Słuchając, wyobrażałem sobie obszerną halę, gdzie metaliczne kikuty tonów odbijają się od ścian, tworząc lekkie echo przypominające ciche westchnienia. Ta sztuczna architektura, wprowadzana w mikrodawkach – od subtelnego „zabezpieczenia” muzyki do pełnego zalewu przestrzeni – daje poczucie istnienia gdzieś „pomiędzy”: ani czysto akustycznie, ani w całości cyfrowo.

Niezwykle pociągające jest tu podejście „bez cięć i dodatkowych nagrań”. Całość jawi się jako jedna, nieprzerwana sesja eksploracji – rejestracja momentu twórczego, w którym Belorukov reaguje na natychmiastowe impulsy i bez zastanowienia dostraja parametry. To uczucie autentyczności niesie ze sobą energię improwizacji, ale jednocześnie pokazuje, że minimalistyczna koncepcja może rodzić niezwykle bogate efekty. Gdy tempo przyspiesza, elektroniczne krople stają się kapiącą lawą; gdy zwalnia – tonie się w głębokim oceanie modulacji.

Najbardziej porywająca jest dla mnie część środkowa albumu, w której pogłos wybrzmiewa aż do granicy słyszalności, po czym gwałtownie kontrastuje z nagłym przytłumionym rytmem. W tych momentach czuję, jak ktoś powoli podchodzi i odsuwa zasłonę: odsłaniając nierówności powierzchni instrumentu, pozwala słyszeć każdy detal – mechanikę, drgania, najcichsze trzaski. To z kolei rodzi pytanie, gdzie kończy się konkretne uderzenie, a zaczyna rezonans przestrzeni tworzonej przez słuchacza w jego własnej głowie.

Choć NRD DRM TWO 2022–2024 trwa niecałą godzinę, w pamięci zostaje znacznie dłużej. Jest to nie tyle zestaw utworów, co zapis osobistej wyprawy w głąb możliwości urządzenia, wyjętego z codziennego kontekstu i pozwalającego odkryć nowe światy. Dla mnie ta płyta to nieustanne balansowanie na granicy kontrolowanego chaosu i czystej abstrakcji – jak podróż w ciemność z latarką, której sam żarnik staje się lampą prowadzącą przez niewiadome. Ta minimalna przecież forma ukazuje, jak daleko można przesunąć granice dźwięku, gdy pozostawi się przestrzeń dla nieprzewidywalności. Artur Mieczkowski

via Anxious

New release: Ilia Belorukov’s NRD DRM TWO 2022-2024

NRD DRM TWO 2022-2024 is a collection of pieces created in 2022-2024 on a Nord Drum 2, following an idea around a 1-step pattern with a changing tempo. During this period, Belorukov was amazed by how exciting various frequencies sounds at different tempo rates on this drum synthesiser. The Nord Drum 2 has six channels, and in most scenarios, even one single channel gives a lot of sound to dive into the changing tempo’s routine. Besides that, this time Belorukov was concentrating on reverberation algorithms applied to the synthesiser’s sound. Creating artificial spaces made a huge impact on music and even a small addition of reverberation deeply transforms the sound. Adjusting parameters is an endless process, and he tried to simplify it to keep the idea of making music on the spot without overthinking. No edits or additional recordings were made. After the recording, some equalisation and compression were used to complete each piece.

NRD DRM TWO 2022-2024 is now available as a limited-release CD, or to stream or download from cronica.bandcamp.com

Philippe Petit’s “Closing Our Eyes” reviewed by Music Map

“Closing Our Eyes”, uscito per Crónica Records, è il nuovo album in studio di Philippe Petit, artista marsigliese attivo già dagli anni Ottanta e particolarmente prolifico anche a livello discografico negli ultimi anni.

Con questo lavoro, Petit invita l’ascoltatore a trovare uno spazio di interiorità, in un viaggio immaginario e immaginifico che si compie nel matrimonio tra elettronica e musica acustica.

Scandito da undici brani che rappresentano le undici “parti” dell’intero per poco meno di cinquanta minuti di durata, “Closing Our Eyes” accoglie elementi di musica ambient ma si caratterizza principalmente per una vocazione sperimentale, con suoni spesso spezzati e lavorati a scapito di una componente più melodica, comunque riconoscibile in alcuni passaggi.

Gli episodi di “Closing Our Eyes” intendono evocare non soltanto ritratti di vita, ma anche umori, sensazioni, stati d’animo tramite un ampio spettro sonoro descritto dal piano, dalla manipolazione di alcune registrazioni, dagli strumenti percussivi e dai synth modulari suonati in maniere del tutto creative e non convenzionali.

In questo contesto, si assiste a una sorta di moto perpetuo del tutto istintivo e naturale, ma che non rinuncia a una componente più giocosa. Con “Closing Our Eyes”, Philippe Petit si conferma artista sensibile e in grado di elaborare un linguaggio diverso, personale, che ha pochi eguali nel panorama musicale contemporaneo. (Piergiuseppe Lippolis)

via Music Map

New release: @c + Visiophone’s “30×N — VRD1”

Proud to announce @c + Visiophone’s 30×N — VRD1, now available from Crónica.

30×N — VRD1 is the first in a series of releases originating from 30×N, an audiovisual performance by @c + Visiophone. The performance 30×N is based on a modular system with which the performers interact in an exercise of generative composition with sound, lights, and visuals. In 30×N computers are not only tools for visual and sonic production but become agents and creative partners, each performance emerging from a meeting of performers and machines.

Each release in this series includes fixed-media audio and audiovisual compositions created from the materials of one of the performance’s sections, both exploring and further expanding the original materials, bringing them into new contexts. The sonic materials are also delivered to other composers that contribute guest remixes.

The remix in this release is Fünf Tano Five, by Jordan Rita Seruya Awori & Marc Behrens.

Having met in 2022 and forging a fast friendship, Jordan Rita Seruya Awori (a Kenyan interdisciplinary artist based in Frankfurt) and Marc Behrens (a German composer and artist based in Offenbach) have long sought the right project to collaborate on. Their first joint work, Fünf Tano Five, is the perfect convergence of their artistic trajectories.

Jordan is currently exploring sound art that integrates ASMR, while Marc has a deep interest in vocal-driven soundscapes. Both artists share a desire to weave multicultural elements into their practice, and this piece is a direct manifestation of that shared vision.

Their collaboration thrives on cohesion through contrast — differences in artistic approach, age, gender, nationality, culture, perspective, and experience within the sound art world. Marc, with an extensive career spanning over 40 published music albums, brings a wealth of knowledge to the project, while Jordan, whose sonic journey is rapidly evolving, has already made a mark with her first sound piece showcased at her 2024 solo exhibition, Chini ya Maji (Basis Frankfurt), and a second set to be featured in 2025 at Museum Giersch der Goethe-Universität Frankfurt as part of the Fixing Futures exhibition.

Together, their work is an exploration of tension and harmony, familiarity and alienation, structure and improvisation — a sonic dialogue shaped by the beauty of their differences.

30×N — VRD1 is now available from Crónica.

Philippe Petit’s “Closing Our Eyes” reviewed by Luminous Dash

Of het nu 1 april was of niet, de veelzijdige kunstenaar Philippe Petit eiste onze aandacht op met zijn eclectische album Closing Our Eyes.

Net zoals veel van zijn werk is ook dit album een niet voor de hand liggende verzameling nummers die elektronica en akoestische speelsheid met elkaar vermengen. Ooit journalist, dj, de bezieler van de twee uitermate interessante labels BiP_HOp en Pandemonium en ondertussen afgestudeerd in de elektroakoestische muziek in Marseille, is elke plaat een veelzijdige oefening in de verbeeldingskracht van muzikant en luisteraar.

Het kan altijd alle kanten uit met Petit, dat getuigt ook de indrukwekkende lijst van mensen met wie hij eerder al samenwerkte. We denken meteen aan Lydia Lunch, Eugene S. Robinson(meerdere keren), Asva en Simon Fisher Turner. We mogen ook zijn ambitieuze trilogie Extraordinary Tales Of A Lemon Girl en het al net zo impressionante trilogie A Reassuring Elsewhere niet over het hoofd zien.

Elf nummers bevat Closing Our Eyes, elf nummers die telkens helemaal anders klinken maar uitblinken in vindingrijkheid en speelsheid. Een joie de vivre op een niveau dat alleen met zeer veel fantasie tot een onvoorstelbaar palet aan klanken leidt waardoor we geboeid moeten luisteren om niets te missen. Elk geluidje heeft betekenis binnen het grotere geheel, of het nu een pianotoets, een geschraap met een prul, een gevonden geluid of een daxofoon (een experimenteel muziekinstrument uitgevonden door Hans Reichel) is.

We wisten dat Petit geen grenzen respecteert en eindeloos blijft zoeken naar zijn eigen creatieve klankenwereld. Dat hadden we op een stel eerdere releases die we hier in het rek hebben steken al gemerkt en dat bewijst hij nog meer dan eerder eigenlijk op deze plaat. En neen, het is geen aprilvis, zelfs niet eentje van chocolade.

via Luminous Dash

Philippe Petit’s “Closing Our Eyes” reviewed by Ficción de la Razón

¡Viernes de sonidos en Ficción de la razón! Presentamos el álbum Closing Our Eyes del compositor Philippe Petit. Una sonoridad muy especial, cautivante, que hace jugar grabaciones de objetos con electrónica, salterión eléctrico,daxofón, sintetizador y piano preparado. Creando formas sonoras de gran belleza, a veces con repeticiones simples, pero nunca evidentes en su continuidad, Petit nos entrega este enorme trabajo de composición y encuentro con objetos sonoros. ¡A escuchar!

via Ficción de la Razón