blog.Crónica – Page 10

David Lee Myers’s “Strange Attractors” reviewed by Inactuelles

J’avais sélectionné ce disque, puis je l’avais écarté, déçu par quelques fragments. L’ayant écouté voici peu dans sa continuité, ce qu’on ne peut pas toujours faire, ou ce qu’on ne prend pas le temps de faire pour diverses raisons, j’ai été conquis. D’où sa réintégration dans ces colonnes.

Artiste visuel et sonore vivant à New-York, David Lee Myers, à son actif plus de soixante disques et des collaborations avec des grandes pointures de la musique électronique comme Merzbow ou Tod Dockstader, écrit ce qu’il nomme une musique à déplacement temporel en utilisant un mélange variés de retours (feedback), d’autres sources de bruits et des sons trouvés qui sont retardés, retraités, déplacés. Depuis l’introduction des unités de retard à bande, David Lee Myers est fasciné par le fait de prendre un moment du temps, de le stocker puis le déplacer et le plier sous différentes formes.

Fermentations chaotiques du Temps

L’album comprend quatre pièces, chacune entre treize et dix-neuf minutes environ. Quatre immersions dans une musique infiniment fluctuante. “Equality of Powers” pose les fondements d’un univers composé de couches rayonnantes, animées, hantées par des bruits enchâssés dans le flux chatoyant sous-tendu d’un chevauchement continu de drones. On reconnaît la touche Dockstader à la manière dont la musique semble générée par des ondes courtes, leur superposition et leurs conflits incessants, le tout ramené vers l’égalité par le mouvement perpétuel dans lequel il est emporté. Le temps est incessante variation, recomposition, il n’existe que dans le mouvement, l’instant de son émission.

De longues sinusoïdes caractérisent le début de “Iniquities”, pièce dans laquelle le temps se met à rutiler, à émettre des merveilles sonores en forme de tournoiements, de vrilles frangées de particules lumineuses. On est au cœur de cet album, on s’enfonce dans une forgerie de splendeurs foisonnantes. C’est notamment ce deuxième titre qui a motivé mon “repentir”. On croit même y entendre, fugitivement, des voix intérieures…

La suite est tout aussi prenante, encore plus au casque. Un monde de vibrations radieuses, de pulsations de drones, de déchirements internes crée un enchevêtrement sonore incroyable. Pas de place pour le vide ou le silence, même lorsqu’un long drone monopolise l’attention dans la dernière partie de “With Perfect Clarity”, car très vite il est parasité par des surgissements bouillonnants, d’étranges attracteurs. Au bout de l’immersion, il y a “Yet Another Shore” (Encore un autre rivage), et, du chaos la lente émergence d’orages magnétiques tapissés de drones abyssaux, et ça fulgure, nom de Zeus ! C’est au-delà encore que se tient une majesté intermittente, voilée de brumes lourdes, une force d’arrachement dont le rayonnement est terminal.

Une musique électronique, expérimentale, d’une superbe puissance.

Dionys via Inactuelles

New release: @c’s “Installations: (Re)Verso/Flexo (2018)”

In their collaboration as @c, Pedro Tudela and Miguel Carvalhais developed several installations, often site-specific and ephemeral works. This series of releases in Crónica is dedicated to revisiting these installation works, occasionally with situ recordings, but also further exploring the computational systems developed for the works, archival materials, and other assets, presenting new compositions that unfold from each installation. This series is accompanied by the book Installations / Instalações also published by Crónica.

The fifth release in this series is (Re)Verso/Flexo, after the 2018 installation in the Museum of Aveiro, at the Santa Joana Convent. This piece was created to a 15th-century dining room, an austere yet richly decorated utilitarian space destined to nourish bodies while giving spiritual sustenance through listening to sacred texts read during the meals. The room has a functional layout with several tables, a bell mounted near the entrance, and walls covered in tiles, creating a very reflective acoustic space. We tried to explore the room’s spiritual resonances, working from ideas such as introspection and hierarchy. The installation was developed along with the tabletops, mounting lights, loudspeakers, and mirrors that reflected sounds and light to the tabletops. Visual reflections, much as echoes, contribute to creating strange relationships in the experience of the installation. They reveal the space in unexpected ways bringing us impressions of something we are not consciously looking at, and almost inevitably distorting these images as well as the spaces where they are found. The sound objects used include readings of numbers, an evocation of the seating assignments carved on the tables, and the numbers of the scriptures read during meals.

Installations: (Re)Verso/Flexo (2018) is now available for download or stream via the usual channels.

Philippe Petit’s “A Divine Comedy” reviewed by Silence and Sound

Puisant son inspiration dans La Divine Comédie de Dante et les gravures de Gustave Doré, Philippe Petit réussit le pari, non pas d’illustrer, mais d’offrir sa vision personnelle de l’oeuvre, en utilisant une palette de sonorités dont lui seul a le secret.

Depuis toutes ses années d’activité, le compositeur a développé un style qui lui est propre, combinaison d’expression abstraite au bord de la rupture et de collages éclectiques subtilement agencés.

Philippe Petit nous entraine à travers A Divine Comedy dans les méandres d’un no man’s land inquiétant, où les langues se multiplient, voyage inquiétant aux directions en opposition, enrobé de lumière et de noirceur, de futurisme décharné et d’expérimentations en mode rupture d’anévrisme.

Philippe Petit compose la bande son idéale d’un trip cosmique aux images cinémascope, projection brulée aux effets stroboscopiques. Superbe.

Roland Torres

via Silence and Sound

New release: Philippe Petit’s “A Divine Comedy”

We are thrilled to announce the release of Philippe Petit’s new album, “A Divine Comedy”, now available as a limited-release double CD, download or stream.

Petit was inspired by Dante Alighieri’s poem and influenced by Gustave Doré’s illustrations, building a symphonic “palette” of musical pigments, pictorial tones, and textures that reconcile epic narrative and expressionist musical form. His aim is not to illustrate but rather to tell a story of an alternative world set in motion by paying attention to the perceptions and feelings of listeners. The moments in this story are stitched in an immersive journey of colourful music that listeners traverse as if watching a film or reading a novel.

“A Divine Comedy” is now available through Crónica’s Bandcamp and all the usual channels.

Philippe Petit’s “A Divine Comedy” reviewed by Anxious

Philippe Petit zainspirował się poematem Dantego Alighieri i ilustracjami Gustave’a Doré, budując symfoniczną „paletę” muzycznych barw, obrazowych tonów i tekstur, które godzą epicką narrację i ekspresjonistyczną formę muzyczną. Jego celem nie jest ilustrowanie, ale raczej opowiadanie historii alternatywnego świata, który jest wprawiany w ruch poprzez zwracanie uwagi na percepcję i uczucia słuchaczy. Momenty w tej historii są zszywane we wciągającą podróż kolorowej muzyki, którą słuchacze przemierzają tak, jakby oglądali film lub czytali powieść.

Philippe Petit świętuje 40 lat działalności w 2023 roku!

Urodził się w Marsylii, na południu Francji, gdzie w 1983 roku zaczął grać, tworzyć audycje radiowe i redagować ziny. W 1993 roku założył Pandemonium Rdz. i 41 płyt później, potrzebował odmłodzenia i założył BiP_HOp Musique w 2000 roku.

Od tego czasu występował w całej Europie, Rosji, Polsce, Kanadzie, USA, Meksyku, Australii i Azji oraz wydawał w międzynarodowych wytwórniach, takich jak Sub Rosa, Oscillations, Aagoo, Important, Southern UK, Glacial Movements, Monotype, Bölt, Alrealon Musique, Beta Lactam Ring, HomeNormal, HelloSquare, Public Eyesore, Utech, Rustblade czy Staubgold.

Polegając na amplifikacji, elektronice do produkcji, manipulacji, pracy nad materiałem dźwiękowym, nieustannie starając się eksplorować różne gatunki i upewnić się, że każdy album różni się od poprzedniego, starając się uniknąć rutyny i zaskoczyć słuchaczy.

Petit studiował muzykę elektroakustyczną w Konserwatorium CNRR w Marsylii, specjalizując się w wielokanałowej dyfuzji (przestrzenność akustyczna) i syntezie modularnej, opowiadając się za wykorzystaniem energii elektrycznej do podtrzymania dźwięku wytwarzanego z zamiarem muzycznym. Artur Mieczkowski

via Anxious

Philippe Petit’s “A Divine Comedy” reviewed by Westzeit

PHILIPPE PETITs 90-Minuten-Dante-Adaption “A Divine Comedy” (Crónica) ist eine KlangCollage über die Stufen hinab in den innersten Kreis der Hölle (und vielleicht auch zurück, das lassen wir mal offen). Obschon durchaus von gewohnt hoher Petit-Qualität, hinterließ das ElektroKunstWerk bei mir aber doch den bösen Verdacht, dass ich solcherlei KlangSchnipseleien vielleicht nicht die gleiche Ruhe, Aufmerksamkeit und (Hör)Lebenszeit geschenkt hätte, stünde ein weniger klangvoller Name auf dem Etikett. Das ist entweder ein aus arroganter Überheblichkeit und “kenn-ich-alles-schon”-Dünkel geborener GroßFehler oder die verzweifelte Abwehrreaktion eines von zu viel Ähnlichem (deshalb aber nicht unbedingt Schlechtem) überforderten RezensentenHirns. Dabei weist z.B. “Through a circular opening in the cave, issuing we again beheld the stars” wirklich erhebliche Qualitäten auf: Musique concrète-Passagen zerfasern am Schluß dieses zentralen und mit reichlich 16 Minuten auch längsten Stücks zu einem in EinzelKlangEreingnisse zerfließenden, MelodieReste zerpflückenden SynthQuietschen. Danach beginnt das (hier dreiteilige) Purgatorium, bevor es am Ende doch ins “Paradiso” geht: hier glaube ich, im vielfach bearbeiteten SoundMaterial die eine oder andere Engelsstimme zu erkennen. Mission also (doch?) geglückt.

via Westzeit

Philippe Petit’s “A Divine Comedy” reviewed by De Subjectivisten

Zodra de naam Philippe Petit opduikt, mag je de oren spitsen. Zeker als je voor de meer avontuurlijke muziek gaat. Dat geldt niet eens alleen voor zijn eigen muziek of die hij maakt met Strings Of Consciousness of zijn bevriende artiesten, waaronder K11, Lydia Lunch, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, PAS, Ron Anderson, Robert L. Pepper, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Asva, Simon Fisher Turner, Foetus, Graham Lewis, Scanner, Eugene S. Robinson, My Brightest Diamond, Faust Mia Zabelka, Barry Adamson, Mira Calix, Justin Broadrick, Kammerflimmer Kollektief, Edward Ka-spel, Jarboe, Leafcutter John, Banabila, Murcof, Simon Whetham en Michael Schaffer. Nee ook met zijn eigen labels van voorheen, Kinetic Vibes Music met garagerock, Pandemonium met noise en het elektronisch georiënteerde BiP_Hop, heeft hij een verschil gemaakt in de muziekscene. En dan heb ik het nog niet eens gehad over zijn inbreng als muziekjournalist en radiomaker/presentator. Hij verkent met zijn muziek graag onontgonnen terrein en noemt zich daarom ook een “musical travel agent” en geen muzikant. Inmiddels heeft hij ook de studie elektro-akoestische muziek afgerond en is hij tevens ambassadeur van het modularisme geworden; een beweging om met modulaire synthesizers muziek te maken waarbij de compositie centraal staat en niet de middelen om dit te bereiken. Op deze manier heeft hij ook zijn nieuwe album A Divine Comedy aangepakt. Petit is hierop weliswaar geïnspireerd door het gedicht van de Italiaanse dichter en filosoof Dante Alighieri, maar wil zich niet beperken door aan de tekst vast te houden. Het is meer een voedingsbodem voor zijn eigenzinnige composities geworden. Het album bestaat uit twee schijven, waarbij de eerste “Inferno” en de tweede “Purgatorio + Paradiso” als subtitel heeft meegekregen. Dus thematisch komen Alighieri’s “hel”, “vagevuur” en “paradijs” uit het gedicht hier wel voorbij. Met stem, diverse analoge Buchla systemen en andere synthesizers, piano, gong, spectraal processor, daxofoon, cimbaal, zingende schaal, draaitafel en meer schept hij zijn eigen goddelijke komedie op abstracte maar meeslepende wijze. Je krijgt ondanks de dikwijls bevreemdende maar biologerende geluiden toch levendige beelden, emoties en minder goed te duiden ervaringen mee. Soms voelt het of je in een gedigitaliseerde natuur rondloopt en op andere momenten of jezelf bent geüpload naar een digitale omgeving. Hoe het ook zij, het moge duidelijk zijn dat deze muziek voor een intense beleving zorgt. Zoals ook het gedicht. Petit brengt niet alleen een fraai eerbetoon, maar doet ook recht aan de impact van Alighieri. Twee keer drie kwartier weet hij je stevig in de houdgreep te nemen met zijn uitzonderlijke composities. Jan Willem

via De Subjectivisten

Philippe Petit’s “A Divine Comedy” reviewed by Blow Up

Sun Dog’s “Col des Tempètes” reviewed by The Sound Projector

Nice piece of voice-with-electronics improvisation by Sun Dog, the team of ErikM and Isabelle Duthoit. Col Des Tempètes (CRONICA ELECTRONICA 192-2022) comes to us from January 2022 and ErikM points out that it’s one in an informal series of such voice-collaborations he’s worked on, including ones with Phil Minton and Catherine Jauniaux. Duthoit comes to us from a classical music background and a conservatoire education, but has over time she has become a stock visage at experimental music festivals, even founding one of her own in 1995 (Fruits be Mhere). She’s used her vocal talents in a wide range of jazz and improv settings ever since. Title Col Des Tempètes may suggest a “stormy” session, but in fact Isabelle Duthoit’s murmurings are mostly quite restrained and sibilant, often mixed with wordless breath-heavy sounds and hissing moments, though not without a strong hint of menace. It’s as though she’s calling from a rather dark and cold place, perhaps having to connect to her own inner Medusa and letting the snakes fall where they may. A genius at reading the room, ErikM plays under-stated and respectful electronic sounds to accompany this lady’s vocalising, with sparing use of echo to treat the voice. A very simpatico collaboration. (Ed Pinsent)

via The Sound Projector

20 Years × 180 Minutes

Goodbye 2023. It’s been great to celebrate Crónica’s twentieth. And we wouldn’t like to leave you without leaving just one more thing… So here it is, an end of the year, special release, exclusively through our Bandcamp page, “20 Years × 180 Minutes”, a 21-track mix revisiting Crónica’s history throughout these first two decades.

In April 2023, Crónica was invited to celebrate its twenty years of ongoing activity at Rádio Eira — eira.osso.pt — a project by the OSSO collective that broadcasts in FM for the local communities in São Gregório and Caldas da Raínha, Portugal. The first hour of the broadcast was dedicated to a conversation between OSSO’s Ricardo Jacinto and Nuno Morão and Crónica’s Miguel Carvalhais and Pedro Tudela, a talk focused on the label’s activity and on collaborating, curating, and publishing experimental music and sound art in an ever-changing context. Following that, Carvalhais and Tudela conducted a three-hour live broadcast that revisited each of the more than 200 releases in Crónica’s catalogue.

This mix was more than a walk down memory lane. Taking each year of Crónica’s history as a unit, the mix developed an archaeology of the label. This retrospective and critical look framed every release in its chronological context while trying to understand them in the present. This was a look at the past with sights set on the future of continuing to publish, help produce, and distribute new music.

20 Years × 180 Minutes was selected and mixed by Miguel Carvalhais and Pedro Tudela in April 2023. The final track was updated in September 2023 to include all the year’s releases. Crónica would like to thank OSSO and Rádio Eira, Ricardo Jacinto and Nuno Morão, and acknowledge the work of all the artists who have collaborated with Crónica since 2003.

This release is available now through Crónica’s Bandcamp page.