blog.Crónica

In een kerk loop je niet lekker lallend een polonaise. Daar doe je andere dingen; contemplatieve zaken, meditatief ook. Niet zonder reden is de architectuur ook daarop ingericht. En daarmee: de klank van het gebouw. Tenminste, als daarover nagedacht is. Zeker, als je het orgel in die ruimte in ogenschouw neemt. De Noor Alexander Rishaug verkent de kerkakoestiek met het kerkorgel en zijn elektrische gitaar in de Noorse Zeemanskerk in Rotterdam.

In twee lang uitgesponnen composities balanceert Rishaug op de wip tussen zwaar bewerkte opnamen waarin nog maar nauwelijks geluidsoorsprong te horen is en melodieuze orgel- en gitaarpassages. Geen hypertechnisch geluidkunstexperiment dus, ook geen ambient pur sang; wel een middenweg die bepaald geen vlees noch vis is.

Rishaug weet in zijn elektronisch wereld die bol staat van akoestische reflecties een zekere natuurlijkheid te presenteren die het fieldrecordingswerk van zowel BJ Nilsen als Lasse Marhaug in herinnering roept. De aantrekkelijke, meeslepende en zelfs kalmerende uitwerking van de ambientcomposities brengt hem bovendien in lijn met Christian Fennesz of Nobukazu Takemura, met een zweem van Conrad Schnitzler. Rishaug brengt zo het beste van twee werelden samen en dat op een plek: de zingende kerk.

Alsof dat nog niet genoeg is, heeft hij tien vrienden gevraagd stukken te remixen. Deze separaat uitgegeven bewerkingen leggen soms piepkleine stukjes uit de twee hoofdwerken onder de microscoop en geven in de handen van Machinefabriek, Loscil of Asuna veelal verrassend nieuw perspectief op Rishaugs orgel, gitaar of kerk.

Van absolute topklasse is de negentig minuten durende immersieve bewerking van Mark Fell waarin de twee klankwerelden van Rishaug niet langer op een plek lijken samen te vallen, maar juist exploderend zo ver mogelijk van elkaar af geschoten worden en de waarheid toch weer in het midden ligt.

Sven Schlijper

via Kindamuzik

Chi pensa che le potenzialità di uno strumento si fermino allo strumento stesso, sbaglia. Non sbaglia, invece, Alexander Rishaug che con Ma.Org Pa.Git circonda lo strumento e gli permette di fuoriuscire dal suo corpo, rimanendo comunque perfettamente ancorato alle sue possibilità. Ciò che trascende il possibile non solo non rientra nelle condizioni strumentali, ma nemmeno nelle condizioni ambientali. Prendiamo uno strumento in particolare: l’organo. Esso nasce tenendo conto dell’ambiente in cui è immerso ed è parte integrante dell’architettura. Nel caso specifico si parla dell’organo della Chiesa dei marinai norvegesi di Rotterdam – provate pure a cercarla, ma non è scontato che la troviate – in cui è stato registrato il disco. L’album, come si intuisce dal titolo, è diviso in due parti. La prima, come abbiamo detto poco sopra, analizza lo spettro e la dinamica sonora dell’organo; nella seconda, i feedback di un vecchio amplificatore valvolare (un Vox Limited) e chitarra elettrica. Si badi bene, quando si parla di organo – come quando anche si parla di chitarra -, scordiamoci di trovare melodie, o più puerilmente “musica”. Quello che si aggira nei solchi audio del disco (in tutto due tracce: Ma.Org e Pa.Git per una durata totale di circa mezz’ora) è uno spettro d’onde e risonanze che Rishaug sapientemente sviluppa andando direttamente alla superficie della totalità dei suoni (non solo il suono dell’organo, ma ogni “interferenza” eventuale: scricchiolii, fruscii, manomissioni repentine), galleggiando così sul flusso acustico all’interno della struttura – una vera chicca, l’elevazione ulteriore della prima traccia dal decimo minuto circa.

Come se non bastasse, questo disco esce insieme ad una raccolta di remix in cui sono presenti autori di grande spessore come Loscil, Mark Fell e Machinefabriek, solo per citarne alcuni. Ognuno rivede quel magma sonoro in maniera personale fino allo stravolgimento del file d’origine. In particolare merita un appunto lo sviluppo di Mark Fell della durata di un’ora e mezzo.

Ma.Org Pa.Git è puro ambiente, e il suono che si muove al suo interno è frutto stesso di quell’ambiente. Nessuno dei due insiemi, suono e ambiente, racchiude l’altro poiché sono sovrapposti, di egual misura e indistinguibili.

Gorot

via Carnage News

Czołowa postać norweskiej sceny eksperymentalnej, Alexander Rishaug, weszła w taki dialog z jednym z kościołów w Rotterdamie w 2012 roku, a efekty tego znalazły się na albumie „Ma.Org Pa.Git” (Crónica). Domyślam się, że jego uwagę przyciągnęło samo brzmienie organów, gdyż w pierwszej kompozycji „Ma.Org” słyszymy, szczególnie w końcówce tego długiego nagrania, jakie barwy artysta wydobywa z tego instrumentu – delikatne, pulsujące i migoczące dźwięki tworzące znakomite ambientowe plamy, zaś z drugiej strony dochodzą do nas nieokreślone odgłosy uzyskane w trakcie nieokreślonych czynności. Drugi utwór „Pa.Git” jest bardziej minimalistyczny, choć nie brakuje w nim pulsującego brzmienia organów, to jednak trzeba bardziej skupić się na niuansach, drobinkach i mikrodźwiękach zmierzających ku noise’owi, jaki Norweg generuje przy pomocy gitary. Alexander Rishaug, na tej niespełna trzydziestominutowej płycie pokazał, że jest wybornym improwizatorem i kompozytorem oraz wie jak wykorzystać wcale nie łatwą przestrzeń kościoła.

W tym samym czasie ukaże siÄ™ album z remiksami „Ma.Org Pa.Git Re.Mx”, gdzie tacy artyÅ›ci jak Machinefabriek, Svalastog, Köhn, Sakana Hosomi, Tetsuro Yasunaga, Seaworthy, Loscil czy Mark Fell, przedstawili wÅ‚asne interpretacje nagraÅ„ Rishauga. Gdy spojrzycie na czas trwania kompozycji, jakÄ… zaproponowaÅ‚ Mark Fell, to możecie z niedowierzaniem przecierać oczy, bo trwa aż półtora godziny! Nie jestem zwolennikiem tak rozciÄ…gniÄ™tych form i – jak siÄ™ okazaÅ‚o – to nie byÅ‚o dobre posuniÄ™cie z jego strony. Najlepsze fragmenty tego wydawnictwa, które bÄ™dzie dostÄ™pne jedynie w wersji cyfrowej w przeciwieÅ„stwie do winylowego krążka „Ma.Org Pa.Git”, należą do Machinefabrieka, Å›wietnego Svalastoga, Köhna momentami przypominajÄ…cego Terry’ego Rileya, Tetsuro Yasunagi z okolic minimal techno, noise’owego Seaworthy’ego i ambientowego Loscila. Nie wiem jak wy, ale ja bardzo rzadko trafiam na remiksy, do których chcÄ™ później wracać. Doskonale pamiÄ™tam longplay „Reich Remixed”, no może „Ma.Org Pa.Git Re.Mx” nie jest produkcjÄ… tego formatu, bo i nie ta postać, ale obstawiam, że kompozycja Svalastoga pozostanie z wami na dÅ‚użej.

Łukasz Komła

via Irate Music