blog.Crónica

Artista a tutto tondo ed intellettuale dotato di una particolare sensibilità letteraria e musicale, Lawrence English prova a cimentarsi con la musica concettuale in un album dai movimenti minimali e le atmosfere quasi sofferte. Sei tracce di oscura bellezza, dove le metamorfosi lente e progressive trasportano l’ascoltatore in un regno fatto di drones, field recording e microrumorismo. Si tratta di un disco in puro stile Kranky, dove le nebbie musicali prendono le fila dalle memorie di viaggio dello stesso English; Asia ed Australia sono al centro di questo trip immaginifico, fin troppo magnetico e cerebrale per essere alla portata di tutti ed al tempo stesso così impersonale da sembrare già sentito. Dedicato ad un publico di appassionati e curiosi.

Michele Cassela

Lawrence English is een in Brisbane (Australië) residerende schrijver, kunstenaar en multimedia-artiest die zich op muzikaal vlak hoofdzakelijk bezig houdt met conceptuele elektro-akoestische composities en productiewerk voor avant-garde muzikanten als Tujiko Noriko, The Rational Academy en het Elision Ensemble. Voor zijn meest recente solowerk ‘Happiness Will Befall’ trok English in 2004 gedurende twee maanden rond in Nieuw-Zeeland, Australië, Singapore en Zuid-India om er, gewapend met een laptop, een cassettedeck, draaitafels en enkele obscure elektronische apparaten, allerlei nieuwe sonische indrukken op te doen. Met de hulp van gitarist Ben Thompson trachtte hij deze dan later te bewerken tot één thematisch geheel.

Zelf spreekt English in de bio van “een persoonlijke en innemende overgangsrite doorheen Azië en de Stille Zuidzee”, maar zoals te verwachten is deze beschrijving zeer ruim te interpreteren. Lawrence English maakt namelijk geen soundscapes waarin men concrete, aardse geluiden kan terugvinden, laat staan ‘klassieke’ instrumenten. Zelfs de man’s elektronische klanken klinken zelden vertrouwd in de oren. Ook op ‘Happiness Will Befall’ zijn geen vrolijk fluitende vogels, klaterende beekjes of rustgevende beats of synthmelodietjes te beluisteren. Integendeel, de zes aanwezige tracks maken stuk voor stuk gebruik van abstracte, met de computer onherkenbaar ‘verminkte’ omgevingsgeluiden om emoties los te weken bij de luisteraar.

Opener ‘Adrift’ maakt zo moeiteloos zijn naam waar door een door het stereobeeld heen en weer wiegende ‘non-melodie’ te combineren met zacht achtergrondgebrom en het nu en dan tergend langzaam ‘kraken van staalkabels’ (of gitaarsnaren). Terwijl de brom langzaam maar zeker evolueert tot iets wat het midden houdt tussen elektronische ruis en het onderwatergeluid van kiezels in de branding en dan behoedzaam wegebt, ontdubbelt de melodie zich naar het einde toe voorzichtig in de hoogte. Ook ‘Two Weeks I’ll Never Have Again’ roept een weidse oceaansfeer op met subtiele golven van statische ruis en diepe monotone bastonen. Als een spookschip in de mist doemt vervolgens zowaar een abstracte, in galm verdrinkende ‘strijkermelodie’ op, terwijl de repetitief ruisende golven langzaam aan kracht winnen en hier en daar een tsjirpend synth zijn kop opsteekt. ‘Within Confines Of Glass’ bevindt zich plots aan het ander uiterste van het continuüm met een druk gelaagde collage van veelsoortig geklingel, gebrom en machinegezoem over een reeks metalige slijpgeluiden. ‘I’ve Been Happy Like This’ is dan weer veel minimaler met een reeks hypnotisch repetitieve, doffe basistonen op gitaar tegen een breekbare achtergrond van digitaal geknisper en gefilterde radioruis. ‘Parallel’ heeft veel weg van een intro voor een kunstige sciencefictionfilm als in de verte een aangehouden ijle sinustoon gaandeweg het gezelschap krijgt van een desolate baslijn en in de verte echoënd geklater. Wederom duiken al snel gitaarartefacten op en wordt ook hier de ruisgenerator boven gehaald om buitenaards gemurmel te suggereren. Naar het einde van de track duiken zowaar herkenbare stationsgeluiden op, compleet met zwaar galmende (en dus onverstaanbare) omroepstem. Afsluiter ‘Relocated (UTC)’ herneemt de slepende sfeer van ‘I’ve Been happy Like This’, maar doet het iets muzikaler met een speels samenspel van ondertussen vertrouwd in de oren klinkende proto-melodieën, harmonieuze basdreunen en voorzichtige scheuten snaargepingel.

Ondanks Lawrence English’ gedocumenteerde voorliefde voor al wat abstract is, staan op deze ‘Hapiness Will Befall’ heel wat organisch klinkende dingen die redelijk direct bepaalde sferen en beelden oproepen. Vooral verwijzingen naar uitgestrekte vlakten, eenzame oceanen en onpeilbare dieptes duiken regelmatig op. ‘Happiness Will Befall’ is hiermee een plaat die het midden houdt tussen moderne ‘musique concrète’, Aphex Twin in zijn ambient-jaren én een soort Boards of Canada voor gevorderden. Het kost aanvankelijk dan ook wat moeite om in de sfeer te komen van English’ esoterische hersenspinsels, maar na enkele minuten is de luisteraar al geacclimatiseerd en kan de ontspannende trip beginnen.

Filip Martens

Drone, ambient, saladuslik mulin jm.

Hõre, akromaatiline ambient. Midagi ei toimu.

Vähehaaval võtab kompositsioon end kokku ja suundub kuhugi, lugu (“Adrift”) tiheneb ja lõpeb sama kohatult, nagu oli alanudki. Edasi näitab English meile oma salapärasemat palet – tihedaid meloodilisi tolmuseid ülestikku laotud drone-puuriitasid (“Two Weeks…”). Siis ta jälle eksleb häirivalt kõrgeisse registreisse, kuigi stiil jääb samaks (“Within Confines…”). See lubab plaadilt oletada juba peaaegu heliribalikku loogikat ja vaheldusrikkust, mis ei valmista meid siiski ette sama loo ootamatuks lõpuks.

Kontsentreerituima kompositsiooniga on “I’ve Been Happy…” – aeglane ja usutav kolme-noodi-meloodia lõppematult kordumas, mille all üritavad end koguda ambient ja drone. See pala on oma suhtelises konkreetsuses ja lühiduses (7 min) mõistetav. “Parallel (Midgap)” on taas mingi drone’i (sedapuhku mittekuuldavalt vibreeriva bassi ja undamise) päralt, mida keskpaigas katkestab kummaline õelus – moonutatud ja kauged inimhääled ja mulinad. “Relocated (UTC)” eksitab meid meloodiliselt kaugete ja selgete kõlade vahele. 8

Erkki Luuk

Avoir entre les mains le disque d’un type qui aura fréquenté des gens comme David Toop, Oren Ambarchi, Scanner, Philip Samartzis ou encore Janek Schaefer pourrait être, à priori, considéré comme un immense honneur. Au pire on saura à peu près à quoi s’attendre. De plus, sachant que le disque sort chez Cronica le doute n’est plus permis. Oui, l’australien Lawrence English fait dans l’électronique minimale expérimentale et contemplative. Rien que de l’écrire on craint tout de suite que le disque puisse être totalement pompeux. L’homme, qui est aussi à ses heures perdues un écrivain et un artiste-média, aime voyager puisque cet album est le regroupement de morceaux qui ont été enregistrés (en plus de l’Australie) en Nouvelle-Zélande, Singapour, Inde du Sud. Si tous ces pays évoquent des températures élevées ou des ambiances moites, Happiness Will Befall en est tout l’inverse. Disque qui relaie une certaine apathie, il est d’une froideur extrême. Un état musical polaire peut faire penser à des compositions fragiles et cristallines. C’est souvent le cas mais l’Australien peut aussi se révéler très abrasif avec des instants bruitistes qui gagnent en ampleur. Sans doute essaye-t-il de ne pas plonger ce disque dans une forme trop monolithique.

Proche d’une musique concrète évolutive, la musique de Lawrence English est un peu comme l’embrun. Une pluie fine qui vient caresser votre visage avec délicatesse sans que vous éprouviez la moindre gêne. On évolue ainsi avec une certaine candeur et une souplesse certaine même si par moments Lawrence English prend des chemins un peu plus tortueux comme sur Within Confines Of Glass. Pour autant on est pas spécialement surpris par ce disque qui malgré sa beauté lente reste un peu convenu. Lawrence English ne prend ici de risques inconsidérés. Il modèle les sons à sa convenance mais sans vraiment chercher à étonner. En sondant les profondeurs il s’est exposé à un exercise sur lequel beaucoup se sont penchés. Il n’est pas facile d’innover en ce sens mais Lawrence English pourra au moins avoir la satisfaction de ne pas avoir échoué sur les effets qu’il voulait donner à ses compositions. C’est un moindre mal.

Fabien