blog.Crónica

Puisant son inspiration dans La Divine Comédie de Dante et les gravures de Gustave Doré, Philippe Petit réussit le pari, non pas d’illustrer, mais d’offrir sa vision personnelle de l’oeuvre, en utilisant une palette de sonorités dont lui seul a le secret. 

Depuis toutes ses années d’activité, le compositeur a développé un style qui lui est propre, combinaison d’expression abstraite au bord de la rupture et de collages éclectiques subtilement agencés.  

Philippe Petit nous entraine à travers A Divine Comedy dans les méandres d’un no man’s land inquiétant, où les langues se multiplient, voyage inquiétant aux directions en opposition, enrobé de lumière et de noirceur, de futurisme décharné et d’expérimentations en mode rupture d’anévrisme.  

Philippe Petit compose la bande son idéale d’un trip cosmique aux images cinémascope, projection brulée aux effets stroboscopiques. Superbe. 

Roland Torres

via Silence and Sound  

Philippe Petit zainspirował się poematem Dantego Alighieri i ilustracjami Gustave’a Doré, budując symfoniczną „paletę” muzycznych barw, obrazowych tonów i tekstur, które godzą epicką narrację i ekspresjonistyczną formę muzyczną. Jego celem nie jest ilustrowanie, ale raczej opowiadanie historii alternatywnego świata, który jest wprawiany w ruch poprzez zwracanie uwagi na percepcję i uczucia słuchaczy. Momenty w tej historii są zszywane we wciągającą podróż kolorowej muzyki, którą słuchacze przemierzają tak, jakby oglądali film lub czytali powieść.

Philippe Petit świętuje 40 lat działalności w 2023 roku!

Urodził się w Marsylii, na południu Francji, gdzie w 1983 roku zaczął grać, tworzyć audycje radiowe i redagować ziny. W 1993 roku założył Pandemonium Rdz. i 41 płyt później, potrzebował odmłodzenia i założył BiP_HOp Musique w 2000 roku.

Od tego czasu występował w całej Europie, Rosji, Polsce, Kanadzie, USA, Meksyku, Australii i Azji oraz wydawał w międzynarodowych wytwórniach, takich jak Sub Rosa, Oscillations, Aagoo, Important, Southern UK, Glacial Movements, Monotype, Bölt, Alrealon Musique, Beta Lactam Ring, HomeNormal, HelloSquare, Public Eyesore, Utech, Rustblade czy Staubgold.

Polegając na amplifikacji, elektronice do produkcji, manipulacji, pracy nad materiałem dźwiękowym, nieustannie starając się eksplorować różne gatunki i upewnić się, że każdy album różni się od poprzedniego, starając się uniknąć rutyny i zaskoczyć słuchaczy. 

Petit studiował muzykę elektroakustyczną w Konserwatorium CNRR w Marsylii, specjalizując się w wielokanałowej dyfuzji (przestrzenność akustyczna) i syntezie modularnej, opowiadając się za wykorzystaniem energii elektrycznej do podtrzymania dźwięku wytwarzanego z zamiarem muzycznym. Artur Mieczkowski

via Anxious

PHILIPPE PETITs 90-Minuten-Dante-Adaption “A Divine Comedy” (Crónica) ist eine KlangCollage über die Stufen hinab in den innersten Kreis der Hölle (und vielleicht auch zurück, das lassen wir mal offen). Obschon durchaus von gewohnt hoher Petit-Qualität, hinterließ das ElektroKunstWerk bei mir aber doch den bösen Verdacht, dass ich solcherlei KlangSchnipseleien vielleicht nicht die gleiche Ruhe, Aufmerksamkeit und (Hör)Lebenszeit geschenkt hätte, stünde ein weniger klangvoller Name auf dem Etikett. Das ist entweder ein aus arroganter Überheblichkeit und “kenn-ich-alles-schon”-Dünkel geborener GroßFehler oder die verzweifelte Abwehrreaktion eines von zu viel Ähnlichem (deshalb aber nicht unbedingt Schlechtem) überforderten RezensentenHirns. Dabei weist z.B. “Through a circular opening in the cave, issuing we again beheld the stars” wirklich erhebliche Qualitäten auf: Musique concrète-Passagen zerfasern am Schluß dieses zentralen und mit reichlich 16 Minuten auch längsten Stücks zu einem in EinzelKlangEreingnisse zerfließenden, MelodieReste zerpflückenden SynthQuietschen. Danach beginnt das (hier dreiteilige) Purgatorium, bevor es am Ende doch ins “Paradiso” geht: hier glaube ich, im vielfach bearbeiteten SoundMaterial die eine oder andere Engelsstimme zu erkennen. Mission also (doch?) geglückt.

via Westzeit

Zodra de naam Philippe Petit opduikt, mag je de oren spitsen. Zeker als je voor de meer avontuurlijke muziek gaat. Dat geldt niet eens alleen voor zijn eigen muziek of die hij maakt met Strings Of Consciousness of zijn bevriende artiesten, waaronder K11, Lydia Lunch, Cosey Fanni Tuti, Cindytalk, PAS, Ron Anderson, Robert L. Pepper, James Johnston, Vultures Quartet, Chapter 24, Asva, Simon Fisher Turner, Foetus, Graham Lewis, Scanner, Eugene S. Robinson, My Brightest Diamond, Faust Mia Zabelka, Barry Adamson, Mira Calix, Justin Broadrick, Kammerflimmer Kollektief, Edward Ka-spel, Jarboe, Leafcutter John, Banabila, Murcof, Simon Whetham en Michael Schaffer. Nee ook met zijn eigen labels van voorheen, Kinetic Vibes Music met garagerock, Pandemonium met noise en het elektronisch georiënteerde BiP_Hop, heeft hij een verschil gemaakt in de muziekscene. En dan heb ik het nog niet eens gehad over zijn inbreng als muziekjournalist en radiomaker/presentator. Hij verkent met zijn muziek graag onontgonnen terrein en noemt zich daarom ook een “musical travel agent” en geen muzikant. Inmiddels heeft hij ook de studie elektro-akoestische muziek afgerond en is hij tevens ambassadeur van het modularisme geworden; een beweging om met modulaire synthesizers muziek te maken waarbij de compositie centraal staat en niet de middelen om dit te bereiken. Op deze manier heeft hij ook zijn nieuwe album A Divine Comedy aangepakt. Petit is hierop weliswaar geïnspireerd door het gedicht van de Italiaanse dichter en filosoof Dante Alighieri, maar wil zich niet beperken door aan de tekst vast te houden. Het is meer een voedingsbodem voor zijn eigenzinnige composities geworden. Het album bestaat uit twee schijven, waarbij de eerste “Inferno” en de tweede “Purgatorio + Paradiso” als subtitel heeft meegekregen. Dus thematisch komen Alighieri’s “hel”, “vagevuur” en “paradijs” uit het gedicht hier wel voorbij. Met stem, diverse analoge Buchla systemen en andere synthesizers, piano, gong, spectraal processor, daxofoon, cimbaal, zingende schaal, draaitafel en meer schept hij zijn eigen goddelijke komedie op abstracte maar meeslepende wijze. Je krijgt ondanks de dikwijls bevreemdende maar biologerende geluiden toch levendige beelden, emoties en minder goed te duiden ervaringen mee. Soms voelt het of je in een gedigitaliseerde natuur rondloopt en op andere momenten of jezelf bent geüpload naar een digitale omgeving. Hoe het ook zij, het moge duidelijk zijn dat deze muziek voor een intense beleving zorgt. Zoals ook het gedicht. Petit brengt niet alleen een fraai eerbetoon, maar doet ook recht aan de impact van Alighieri. Twee keer drie kwartier weet hij je stevig in de houdgreep te nemen met zijn uitzonderlijke composities. Jan Willem

via De Subjectivisten

I didn’t realise: Philippe Petit started DJing on the radio and editing fanzines in 1983, and now, forty years later, he is still active. In between, he ran a record label, Bip Hop, but in recent years, he has only been active as a composer. For his new release, he takes his inspiration from Dante Alighieri’s poem ‘A Divine Comedy’, as decorated by Gustave Doré. A book I haven’t read, just as so many other classics, such as ‘Paradise Lost’ or ‘The Marriage of Heaven and Hell’, and other timeless classics. Life is too brief, and there is so much to read. Petit looks at this as a symphony and not be too illustrative with the music; it all has to do with the way the listener wishes to perceive this, and you can think of this in terms of magic, he says. In the booklet, Petit outlines per track what he uses and where we are in the story (‘Inferno’, ‘Purgatorio’ and ‘Paradisio’), and he uses the inside of the piano a lot, along with a Buchla System 200 Analog synth and voices. Minor roles for the EMS synthi A, cymbalon, cymbal, Nepalese singing bowl and turntablism, among other things. Petit created a work using many musique concrète techniques and sometimes illustrates the story well. In ‘The Descent’, he uses the sound of screaming, which reminds me of Henri Chopin, and it’s easy to know where this descent goes. ‘Purgatorio’ and ‘Paradisio’ make up the second disc, proving that hell is a more exciting place with interesting people. Not perhaps in Dante’s view. It would be interesting to look for sonic differences between these places, and maybe I am making this up. Still, it seems that ‘Purgatorio’ and ‘Paradisio’ are a bit more on the minimalist side, and in ‘Inferno’ there is more sonic action. It’s all in my head, I guess. I do not prefer one or the other here, as I enjoy Petit’s variation, even when one disc seems to have considerably more action. You can even listen to this in terms of music, without any story, without heaven or hell, and even this on a more abstract level, thinking of whatever story you feel fits the music best. Petit is an excellent form here, and 40 years of hard work shows in fine craftsmanship. (FdW)

via Vital Weekly