Tot nu toe stelt Bruno Duplant, de Franse componist van elektronische muziek die net als Gintas K hier al vaker voorbij kwam, het laatsteind vorig jaar, zich bescheiden op. Er kwamen dit jaar pas twee albums uit. Bij Crónica verscheen het uit twee delen bestaande ‘Sombres Miroirs’en bij Moving Furniture Records verscheen ‘États Intermédiaires’ als cassette in de serie Eliane Tapes, waarin componisten van elektronische muziek een hommage brengen aan Eliane Radigue
Verbazen doet dat niet want de muziek van Duplant vertoont zeker overeenkomsten met die van Radigue. Iets dat ook blijkt uit ‘Sombres Miroirs’. Ook hier schildert Duplant met klank een landschap van geluid. Langgerekte geluidsslierten vormen de hoofdmoot, maar middels vernuftige interventies weet hij net weer op het juiste moment spanning toe te voegen. Want dat is wellicht wel het belangrijkste kenmerk van dit stuk: het is spannend. Iets dat vooral te wijten is aan het genuanceerd palet aan donkere kleuren. Bijzonder is bijvoorbeeld de duistere nevel verderop in het eerste deel, vol genuanceerde grijstinten, die ineens bruusk wordt onderbroken door vreemde, maar zeker ook redelijk verontrustende machinale geluiden. De belletjes die we ook horen, contrasteren daar op mooie wijze mee. En prachtig is die overgang naar de stilte aan het einde van het eerste deel. Het tweede deel begint al even subtiel, klanken die afkomstig lijken van een cello overheersen hier. En verderop doemen de duistere wolken weer op, die ook het eerste deel kenmerkten, net als de industriële geluiden.
Duplant’s hommage aan Radidgue en dan vooral haar werk uit de jaren ’70 van de vorige eeuw, is tevens naar eigen zeggen zijn persoonlijke interpretatie van de Bardo Thodol, het Tibetaanse dodenboek. ‘États Intermédiaires’ is een stuk van een uur, louter in twee stukken verdeeld vanwege de cassette en de muziek is hier nog veel subtieler dan in ‘Sombres Miroires’. Hier gaat het echt om nevelslierten die zich regelmatig maar net aan de stilte ontworstelen. De slome ritmiek die we kennen van het chanten, het op ritmische wijze uitspreken van mantra’s als onderdeel van meditatie, komen we ook tegen in dit stuk. En ook hier weet Duplant een vorm van trance te bewerkstelligen. Veel variatie kent dit stuk overigens niet. We hebben de klanknevels, die loom ritmische patronen en horen soms een klok en dat is het wel zo ongeveer. Tegelijkertijd is dat natuurlijk de charme van dit stuk, de kracht zit duidelijk in de nuance.
via Nieuwe Noten
