blog.Crónica

On Ification Pure works with samples gathered from real musicians including the guitarist Christoph de Babalon, the drummer Martin Brandlmayr, and bassist Anke Eckardt; plus the memorable screams of Alexandra von Bolzn. Said samples are captured into Pure’s hard drive where he can perform his experimental transformations. His strategies vary, from making a simple loop out of one short guitar sample on ‘Fire’, to longer workouts like ‘Bling Flight’, where he seems to be performing some remarkable feats of extension and time-stretching. While some of his music inevitably strays into identikit laptop music, for the most part Pure works hard, listens to hat he is doing, and pays attention to modifying the dynamics for each piece. At his most successful, this project does manage to transcend its own processes and bring us some genuinely exciting moments of radically transformed music.

Peter Votava (aka Pure) is een Oostenrijkse, in Berlijn residerende oude rot in de elektronische muziek. Hoewel hij begin jaren ’90 zijn sporen verdiende in de opkomende hardcore- en technoscene en later heel wat succes oogstte als de helft van het raveduo Ilsa Gold, houdt Votava zich de laatste tien jaar vooral bezig met minder dansbare, experimentele muziek. Alleen al onder zijn ‘Pure’-alias bracht de Oostenrijker tientallen cd’s en vinylplaten uit. ‘Ification’, zijn eerste release op het stilaan vermaarde Portugese Cronica-label, verscheen eind vorig jaar.

Met opener ‘Fire’, waarin agressieve stoten gitaar van de hand van Digital Hardcore-legende Christoph de Babalon de stilte openrijten, lijkt Pure een soort schoktherapie te willen toepassen. Deze track slaat in als een bom, zodat de luisteraar klaar is voor ‘After the Bomb’, een bijna tien minuten uitgesponnen trip van drones, subtiel galmende melodieën en helemaal op het eind de overstuurde jazzdrums van Martin Brandlmayr. Het door bombastische, koperblazerachtige geluiden gedreven ‘Approximation’ doet vervolgens denken aan een soundtrack van Stanley Kubrick. ‘Blind Flight’ doet wat de songtitel zegt en golft zich nu eens hoog suizend, dan weer diep grommend een baan langs uitgestrekte, desolate (vliegtuig)routes zonder einde. Op ‘Sonomatopeia’ reutelt en schreeuwt gastzangeres Alexandra von Bolzn over horrorachtige soundscapes, alsof ze tevergeefs tracht te ontsnappen uit een gevangenis van glitch en onwezenlijke computergeluiden. ‘End’ is een vijftien minuten lange excursie in een dreigende tunnel van overstuurde basgitaar (bespeeld door Anke Eckardt), sissende en kletterende keldergeluiden en in de verte galmende percussie. ‘Iron Sky’, tot slot, contrasteert sterk met deze ietwat overtrokken compositie door opnieuw een beroep te doen op de drums van Brandlmayr en de stem van Von Bolz. Doorheen iets wat klinkt als een overstuurde ventilator in gevecht met een stoomketelfluit komen beide gasten dreigend opzetten met een waanzinnig overstuurde triphopbeat en een kakofonie van demonische keelklanken. Als de storm is gaan liggen, blijft de ziel leeggezogen achter.

Pure’s ‘Ification’ (de woordspeling is voor de hand liggend) haal je als luisteraar een intense, hypnotiserende, bijna meditatieve plaat in huis. De zeven composities op zich golven onverstoorbaar door, zonder al te plotse veranderingen. De echte variatie bevindt zich op het niveau van het album, waar hemels pure geluiden afgewisseld worden met het donkerste wat men uit een computer kan halen. Peter Votava levert andermaal knap werk, maar doet niets wereldschokkend. Filip Martens

via Kwadratuur