Matilde Meireles’s “Life of a Potato” reviewed by Vital Weekly

The field recordings used here by Matilde Meireles are literally homegrown. It deals with the life of a potato, growing near Pewsey, in the Southwest of England. I had not heard of Matilde Meireles before. In her garden, she grows her vegetables, plants, and potatoes. She made her field recordings in her garden, in the soil where the potatoes were, and in her kitchen, preparing a meal. Cutting and seasoning the potatoes, we hear many birds outside to indicate the rural area where she lives. All of this appears on the first side of the cassette, which paints a rather clear picture of the events. Save for the events below the surface, those are unclear, but I am sure there are woven into this. The other side, called ‘Or 38 Metres’, is less clear about the sounds. Still, according to the information, “it explores various sounds of energy used to cook the potatoes, the potatoes’ crackling sounds as they come out of the oven and sounds of the garden in an early evening, in October when the potato season is finished” and here a more drone-like experience. You could assume that these are all heavily processed sounds, but I am sure they are not. I thought this was a great piece, with the only downside is a drum sound that kicks in somewhere. Why? Do potatoes celebrate being cooked by a little dance? I would have enjoyed it more if all had stayed on the abstract side, with that fine shimmering (simmering) quality of a kitchen with food being prepared and everything making small sounds in the process. (FdW)

via Vital Weekly

Francisco López & Miguel A. García’s “Ekkert Nafn” reviewed by NOmelody Magazine

Dos nombres ineludibles de la música experimental patria, Francisco López y Miguel A. García, elaboran un trabajo en el que estudia la estética del sonido, utilizado como materia prima grabaciones de campo procesadas concienzudamente con la intención de generar escenarios acústicos que sorprenden por su ejemplar vistosidad. 

Existen discos que se alejan deliberadamente de las conceptualizaciones clásicas que estructuran el concepto de música conocido por todos. Artistas que analizan el lenguaje del sonido, descomponiéndolo en elementos básicos con la intención de reflexionar sobre su naturaleza primaria y su constitución más básica. Este estudio preliminar da paso al genio del arte, un arte que consiste en moldear texturas e intensidades, buscando la conformación de un universo sonoro regido por las limitaciones temporales. 

Ekkert Nafn tiene mucho de esto. Los dos autores que dan a luz el disco, Francisco López y Miguel A. García llevan muchos más años de los que puedas imaginar buscando el porqué del arché sonoro con el fin de reformarlo a su antojo, creando obras abrazadas por la abstracción más sofisticada y abstrusa, como si de un cuadro de Jackson Pollock se tratase. 

Las bases sonoras utilizadas en este disco fueron extraídas de grabaciones de campo comunes que ambos artistas utilizaron de forma independiente con el fin de dar a luz perspectivas eidéticas autónomas. Esos retazos acústicos fueron como sillares extraídos de una misma cantera con los que estos arquitectos sonoros levantaron edificios completamente distintos en lo que a estética respecta. 

López comienza este estudio numerándolo. Al parecer, esta fue su creación 351. En ella el artista vuelve a ahondar en la alternancia de contrastes -algo muy recurrente dentro de su extensa obra-  intercalando un sinfín de texturas volátiles y acometedoras con segmentos temporales en los que el silencio reina de manera autócrata. 

Por su parte, Miguel A. García nos ofrece un corte mesmerizante y ambiental dirigido hacia la oscuridad. “Applainessads” supone media hora definida por la congoja existencial que se desata mientras cruzamos las aguas del río Estigia. García elabora un corte consistente y magnético que sorprende por su deliberada representación.

Más allá de los juicios de valor, este disco sirve como fiel ejemplo de cara a la comprensión de la actividad creativa, partiendo de unos elementos comunes compartidos equitativamente por ambos artistas. Evidentemente, hablamos de un estudio en sí mismo. 

Ekkert Nafn fue editado en formato CD y limitado a 300 ejemplares. La producción ha corrido a cargo de López, que una vez más realiza un trabajo insuperable, esculpiendo los matices del sonido con una nitidez digna de los primitivos flamencos. No pierdas la ocasión de descubrirlo. Fernando O. Paíno

via nomelody

Miguel A. García’s “Evhiblig” reviewed by Bad Alchemy

Sein baskischer Kollege Fernando Ulzión nennt, angeregt durch MIGUEL A. GARCÍAs Evhiblig (Crónica 178~2021, digital), die Wahl zwischen the terror of silence und the terror of noise eine bloß scheinbare. Denn was den einen als Skylla und Charybdis, Pest oder Cholera, vorkommt, ist die Konfrontation mit einem Zwillingspaar oder, denkt an Vollmond und Neumond, sogar nur den Phasen von ein und demselben. Jedenfalls sind Lärm und Stille so untrennbar, dass der Anfang des einen immer das Ende des anderen bedeutet. Es ist das Zuviel oder Zuwenig, das den Schrecken und die Qual in sich trägt. Wobei ich mit Marshall McLuhans ‘hot’ & ‘cold’ zudem meine, dass heißer Druck oder kalter Sog ganz verschiedene Wirkkraft entfalten. García ist dabei auch so einer, der, während ich glaube, mich nur mal auf dem Sofa umgedreht zu haben, mit Jeff Surak „I Could Agree With You But Then We’d Both Be Wrong“ und mit Frans de Waard „Interior Sounding“ zustande gebracht hat, sein ‘Assoingintz’ an ‘Pestis Eram Vivus Moriens Tua Mors Ero’ von Miguel Souto gefügt hat und mit Piotr Tkacz & Sébastien Branche „Phassionists“ elektrifiziert hat. Er zeigte sich mit Ilia Belorukov als Wolkokrots kryptisch und mit Yann Hagimont als Soleil Satan in Brombeerhecken. Hier schwirrt er als elektronische Fliege um sirrend siffende Abflüsse und andere Attraktionen für ein Fliegenhirn. Eine metalloid perkussive und sur­rende Geräuschwelt mit dunklen Klangschatten und unerfindlichen Wellen, mit Luft- und Wurmlöchern und Klängen wie unter Wasser oder wie mit nichtmenschlichen Organen in Zeitlupe gehört, stellt für menschliche Sinne eher ein Mysterium dar. Mit Fliegenspirit jedoch kann sie als Faszinosum wahrgenommen werden. Elektrogrillen zirpen, Fliegen­schisse ploppen ins stereophon gewellte, etwas schäbige und auch wieder metalloide Klanggewebe, an dessen Ecken und Enden auch schon Asmus Tietchens oder Emerge gelauscht und rumgezupft haben. Rigobert Dittmann

via Bad Alchemy

David Lee Myers’s “Reduced to a Geometrical Point” reviewed by Loop

David Lee Myers is a New York based sound and visual artist, who since 1987 has been producing electronic music under his own name and with the moniker of Arcane Device. Today he owns a discography of 20 albums on Generator, ReR, Silent, RRRecords, Staalplaat, among other labels.

Lee Myers has collaborated with renowned artists such as Asmus Tietchens, Tod Dockstader, Thomas Dimuzio, and Vidna Obmana, among others.

The music of this legendary musician invites us to have an immersive experience given its environmental character built through different layers of sequences that are linked, while sustained drones proliferate. Despite this hypnotic experience of surround sound that Lee Myers creates, he himself declares that “I am not an advocate of ‘music for meditation’ and in fact believe that to be a completely misguided notion.” Although he does not rule out this music, he thinks that the music “seem to encourage a posture of staying in the moment.”

For this album Lee Myers is inspired by the metaphysics of Frithjof Schuon, who proposes that “you must separate your life from the consciousness of the multiple and reduce it to a geometric point before God” (the latter not linked to the Judeo-Christian tradition). This geometric point is a sign to put “Geo 1”, and so on, as titles to the four tracks of more than 12 minutes long each. Undoubtedly this is an endless journey in which timbral, oscillating and incisive sounds are perceived.

Every moment this expansive music unfolds it weaves intriguing stories by placing the listener between earth and the universe. Guillermo Escudero

via Loop

New release: Miguel A. García’s “Evhiblig”

“Is it possible to choose between the terror of silence or the terror of noise? Is emptiness more intoxicating? Does presence welcome us into its bosom, or does it expel us, usurping our place? The boundaries, if there are any, are blurred and, like false doubles, interchangeable. Sound and silence are conjoined twins. Those same noises with which Miguel A. García has been working compulsively are shadows of absences, and the silences are emergency exit doors to who knows where.

His music is an attempt at discourse, intuited in murmurs, that wants to be silenced. It is a rope barely tied somewhere, although it is inevitable that it is already loose and falling. But it maintains its tension; it even vibrates, although perhaps they are parables of recollection. The problem lies in detecting the end, distinguishing beginning and ending, knowing whether one wants to begin or to end, going somewhere, or staying still.

Miguel A. García builds sound sequences like a hermetic architect, an orate trapped in his decomposed cosmos that, like an abysmal worm, seeks to catch its tail to devour itself and disappear. Restlessness and restlessness. His order is his logic. And it is in this unravelling or its impossibility that lies the enjoyment, in a flow that may seem fortuitous, but that is inescapable.

Miguel A. García has been working with electronic music for more than two decades: from the most abrasive dynamics of power electronics and the noise music of his beginnings as Xedh, through free improvisation in multiple collaborations with a large number of artists (Seijiro Murayama, Sebastian Branche, Jean-Luc Guionnet…) to focus in recent years on electroacoustic composition, generally accompanied by acoustic instrumentation in ensembles of variable formation. A path of purification of his own language, a stubborn work on the same waste materials that have become his lexicon, an absolutely non-transferable voice.” (text by Fernando Ulzión)

This piece was originally commissioned for the exhibition Audiosfera. Experimentación sonora 1980-2020, curated by Francisco Lopez for the Reina Sofia museum in Spain.

“Evhiblig” is now available for stream and download.

Jos Smolders’s “Submerge-Emerge” reviewed by Nieuwe Noten

Voor het bijna twee uur durende ‘Submerge-Emerge’ liet Smolders zich eveneens inspireren door een kunstwerk, nu het gedicht ‘Un Coup De Des Jamais N’Abolira Le Hasard’ van Stéphane Mallarmé. Al veertig jaar is Smolders gefascineerd door dit gedicht, maar pas na meer onderzoek naar de achtergronden, was hij in staat om er ook muzikaal iets mee te kunnen. Daar hoorde bij dat hij in dezelfde tijd werkte aan een album met als basis de veldopnames die hij de afgelopen jaren aan zee had gemaakt en waar hij ineens van merkte dat die ook in dit project bruikbaar waren. Het hele proces dat alles bij elkaar vijf jaar in beslag nam, beschrijft hij op de site van Crónica, boeiend om te lezen. Een paar opmerkingen pik ik eruit, omdat die goed duidelijk maken waar de worsteling lag: “So, I thought, perhaps I should not try and get to the bottom of what is actually written down? Maybe I should just let myself be taken into the maelstrom of thoughts that are presented?” Verderop geeft hij zelf het antwoord: “I concluded that it was an operation as much impossible as it was futile. Some things just cannot be translated from one art form into another without compromise or corruption.”

Vijf jaar werk, maar je hoort het er wel aan af. De integratie van veldopnames met elektronica is hier ronduit subliem en Smolders slaagt er op prachtige wijze in zijn gedachten te verklanken in een volwaardige compositie voor elektronica. Wat vooral opvalt is de spanning die hij in de compositie weet te leggen, juist door die zeer geslaagde combinatie van veldopnames en elektronica. Stukken als ‘Plate 1 en 2’ zijn in alle opzichten een lust voor het oor. Op een aantal momenten gebruikt Smolders regels uit het gedicht, voorgelezen door Valerie Vivancos, bijvoorbeeld aan het begin van ‘Plate 4’. De wijze waarop hij die regels verweeft in zijn muziekstuk, sterk elektronisch bewerkt, is een ander voorbeeld van de doordachte wijze waarop hij hier te werk is gegaan. Prachtige voorbeelden van hoe Smolders spanning in zijn werk brengt zijn ook ‘Plate 6’, ‘Interlude 4’ en het slotstuk ‘Interlude 10’. Diep doordringende klanknevels worden hier ons deel.

via Nieuwe Noten