blog.Crónica

Ten pieces originally composed by this Warsaw-based artist for a festival in the very same city in 2007, created in honour of Cornelius Cardew. Using previously unreleased sounds culled from performances, lectures and rehearsals by Cardew (and passed onto Piotr by his son, Walter), Kurek has subsequently developed them during the time since to simultaneously pay respect to them and tease them into a context more his own. The resulting compositions are surprisingly accessible on the whole, often working themselves around repetitive melodic fragments, sizeable chunks of dialogue, tiny gusts of sax spurting, swaying tonal wisps, and hints of mannered jazz that wholly betray the clanging that greets us at the disc’s entrance. Rather airy and full of movement, Lectures is a perfectly hewn listen that I’m sure would have been worth hearing in its original form, live, too. Kurek has done a good and respectful job here and, if Cornelius Cardew were still alive, I’d like to believe he’d feel much the same way. (Richard Johnson)

via Fourth Dimension

Der polnische Musiker Piotr Kurek ist Teil des Breakcore-Duos Slepcy. Die vorliegende Aufnahme, fast ausschließlich akustisch, ohne jeden Beat, überrascht angesichts dieses Backgrounds als Klangcollage aus Geige, Saxophon, Akkordeon und Anderen. Ein Haufen Instrumente, der gleichberechtigt vor sich hin klimpert. Das erinnert an ruhige Jazz-Improvisationen, lange, strukturlose Stücke alter Art-Rockhasen und frühe Throbbing-Gristle-Platten. Die Klänge kreisen um Zitate des Avantgarde-Komponisten Cornelius Cardew. Man hört ihn über Improvisation, Regelbruch und die Bedeutung des Fehlers in der Musik sprechen. Zu Beginn der CD fühlt man sich als Beobachter einer Straßenlaternen-beleuchteten Ecke einer Großstadt. Allerlei zieht vorbei, jedoch nichts Aufsehenerregendes. Vielleicht komm eine Gruppe betrunkener Jugendlicher, doch sie verschwindet wieder. “Lectures” ist zwielichtig, aber nicht unfreundlich. Die Musik fließt dahin, ohne größere Brüche oder Statements. Die Melodien breiten sich nicht aus, werden nicht groß. Sie sind beschnitten und entfremdet, wie CD-Hänger. Teils atonal und monoton, ohne jedoch aggressiv oder unschön zu werden. Solche Kompositions-Fetzen wiederholen sich und bewegen sich zueinander und übereinander. Hin und wieder hört man Ansätze von Solos, die jedoch nie die Aufmerksamkeit an sich reißen. Der Klang verdichtet sich mitunter in Richtung einer Wall of Sound, aber hält beim Mäuerchen inne. Die Instrumente lassen Platz. Der Sprecher Cardew wird von Hintergrundgeräuschen aus einem Proberaum begleitet und klingt wie durch ein weit entferntes Radio, während die Instrumente klar und nahe sind, ohne den Raum ganz auszufüllen. Zwei zueinander positionierte Ebenen klingen getrennt durch den Lautsprecher. Bei “Go Up” tritt eine verzerrte Gitarre aus, die von Trent Teznor eingespielt sein könnte. Ausnahmsweise kristallisiert sich ein treibendes Soundbrett heraus. Nach einigen Minuten klingt es aus und lässt die zerfaserte, holzige Struktur stehen, die die übrigen Stücke kennzeichnet.

Muszę przyznać, że mam pewien kłopot z elektroakustyką, tudzież kameralistyką, z której ona się – jak sądzę – wywodzi. Oba te terminy można zresztą wrzucić do pojemnego wora z napisem „Współczecha”. Także generalnie mam właściwie problem z tzw. muzyką współczesną. Po prostu akcent na koncept zbyt często sprawia, że forma przerasta treść. Poza tym – jak dla mnie – są to brzmienia pozbawione tego pierwiastka ludzkiego, który decyduje o rozpoznawalności. Większość płyt z tej przepastnej szuflady jest dla mnie anonimowa – pozbawiona osobowych rysów autora. Jakkolwiek możliwe że znawcy tematu w ten sam sposób widzą dubstep czy reggae. Także ostatecznie – może to kwestia ignorancji.

Pozwalam sobie na tą odrobinę szczerości, bo po prostu – z takich czy innych względów – nie jestem w stanie umieścić tego nagrania na mapie. Możliwe, że znawcy twórczości brytyjskiego kompozytora Corneliusa Cardew z miejsca rozpoznają motywy i tematy, z którymi eksperymentuje Piotr Kurek. Dla mnie bynajmniej brzmią obco. To obce, dla mnie terytorium, jak piszę. Ale ostatecznie można przecież – idąc za Robertem Antonem Wilsonem – założyć, że mapa to nie terytorium. To tylko myślowy konstrukt, umowna systematyzacja. A dźwięki po prostu są – istnieją obiektywnie.

To tyle mianem dygresji, li też usprawiedliwienia – przejdźmy teraz do rzeczy.

Po pierwsze – kim jest Piotr Kurek? To – jak siÄ™ wydaje – nazwisko nowe. Jest kilka osób, które zajmujÄ… siÄ™ eksperymentem, ale Kurek? „SkÄ…d siÄ™ ten pan wziÄ…Å‚?” – chciaÅ‚oby siÄ™ zapytać. Wbrew pozorom nie znikÄ…d. Piotr Kurek to poÅ‚owa formacji Åšlepcy, która w drugiej poÅ‚owie lat 90. zyskaÅ‚a uznanie wÅ›ród fanów breakcore’u. Ale – jak widać – nie samym breakcorem czÅ‚owiek żyje. Tym bardziej jeÅ›li w macierzystej grupie chwilowo brak twórczej energii. A Åšlepcy jakby nieco przystopowali po wydaniu przez amerykaÅ„skie Cock Rock Disco „We Are The Newest Battle Models”.

Czas gdy współpraca z Marcinem Stefańskim, nieco zwolniła Kurek wykorzystał, by ujawnić swoją drugą fascynację – muzykę współczesną. A dokładniej dorobkiem Corneliusa Cardew. Bezpośrednim pretekstem ku temu był festiwal jego twórczości, który odbył się kilak lat temu w Warszawie. Kurek był jednym z artystów, którzy przedstawili wariacje na bazie jego twórczości. Pokłosiem tego jest wydany nakładem portugalskiej oficyny krążek „Lectures”, czyli „Wykłady”.

Nie bez kozery – częściowo tkankÄ™ tej pÅ‚yty stanowiÄ… nagrania wykÅ‚adów Cardew. Co poza tym?Generalnie sample z taÅ›m – szkice i próby kompozytora. – PociÄ™te w drobny maczek i zÅ‚ożone od nowa plus kilka dodatkowych instrumentów, taki prywatny tribute – wyjaÅ›nia Kurek. 

„Nie wiem jak jesteÅ›cie wyksztaÅ‚ceni muzycznie, ale….” – zaczyna jeden ze swoich wykÅ‚adów kompozytor. Chyba nie bardzo, jak przyznaliÅ›my. A jeÅ›li już, to operujemy takimi prostymi pojÄ™ciami jak punk, dub, ragga, drum’n’bass. A tu – jak można siÄ™ spodziewać po takim pytaniu – nic z tych rzeczy. Eksperymenty formalne. I dech zapiera, brakuje jÄ™zyka…

Prawie, powiedzmy.

„Lectures” to dziesięć kolaży utrzymanych w dość metalicznym tonie – rezonujÄ…cych brudnawymi dronami, szeleszczÄ…cych haÅ‚aÅ›liwie blachÄ…. Tu i ówdzie pojawiajÄ… siÄ™ szczÄ…tkowe, asymetryczne frazy instrumentów dÄ™tych albo klawiszy, zapÄ™tlajÄ…ce siÄ™ w w hipnotycznej repetycji, by po chwili rozpuÅ›cić siÄ™ w rozciÄ…gÅ‚ej wibracji. Jest w tym duch free improv, który przywodzi na myÅ›l twórczość Braxtona. Jest też neurotyczny drive – monotonność transu. A w koÅ„cu dreszcz noir : pewien rodzaj podskórnego napiÄ™cia, którym buzuje „Lectures” – tak, że nie trzeba mieć wyksztaÅ‚cenia, żeby docenić walory tego krążka. Jakkolwiek nie jest to też pÅ‚yta Å‚atwa w odbiorze.  MichaÅ‚ Nierobisz

via PopUp Magazyn

Laptopowe reinterpretacje i dekonstrukcje fragmentów nigdy wcześniej niepublikowanych nagrań, prób i wykładów Corneliusa Cardew jest wyrazem specyficznego hołdu dla tragicznie zmarłego brytyjskiego kompozytora i lewicowego działacza politycznego. Cardew przeszedł długa drogę od serializmu w duchu Bouleza i Stockhausena (którego w latach 50. był asystentem), poprzez kompozycje niezdeterminowane (z których najsłynniejsza to „Treatise”) i swobodną improwizację (w latach 60, był członkiem grupy AMM, na początku lat 70. współprowadził demokratyczną formację eksperymentalną Scratch Orchestra) do pisania pieśni masowych dla People’s Liberation Music. Utwory Kurka w jakiś przedziwny sposób uwzględniają meandry twórczości patrona płyty. Jest w nich miejsce na liryzm i drapieżność, a akustyczna swobodna improwizacja zostaje z wyczuciem scalona z elektroakustycznymi manipulacjami dźwiękiem. Tadeusz Kosiek

via Art Papier