“The Waste Land” reviewed by Gonzo Circus


Het is de consequentie als je dezelfde titel gebruikt die T.S. Eliot aan zijn wereldberoemde lange gedicht uit 1922 gaf. Onwillekeurig vraag je je af of er een relatie tussen beide werken is. Moest Luca Forcucci aan Eliots meesterproef denken, toen hij het basismateriaal voor een compositieopdracht ontving? Hij was gevraagd om bij een documentaire een stuk van twintig minuten te maken, waartoe hij zes minuten aan field recordings ontving, zonder gegevens over herkomst van de opnamen of onderwerp van de film. Door de opnamen nauwkeurig te beluisteren op klankkwaliteiten en van daaruit een eigen ‘interne film’ te ontwikkelen, kwam hij tot drie composities. De eerste twee wekken een sterk industriële associatie, waarbij – en dat is een positieve constatering – het onderscheid tussen field recordings en elektronische creatie geregeld vervaagt. Is in het titelnummer het verre galmen en ruisen machinaal, horen we een trein? Druppelend water en sissende geluiden weerklinken naast elektronisch gespetter en geruis. Een lichte galm geeft de suggestie van ruimtelijkheid. Verschillende vibrerende drones dringen zich op. De sfeer is donker. Het nummer ‘Voices From The Coalmine’ biedt wederom metalige, schrapende, echoënde klanken en vage drones. Hier en daar klinkt een stem. Heel anders is tot slot ‘My Extra Personal Space’, een drukke compositie met veel herkenbare (organische) geluiden. Naast een rinkelende, snerpende hoge drone horen we meeuwen, kerkklokken, zeegeruis, claxons, lopend water en botsend glas of aardewerk. De geluiden – gestapeld of afwisselend – trekken als een beeldloze film, als een reeks auditieve herinneringen voorbij. Toch wordt ook dit stuk nauwelijks narratief en is het gebruik van de geluiden vooral suggestief en/of akoesmatisch. Voor het gehele album heeft Forcucci gevonden en gemaakte geluiden mooi vervlochten tot een boeiend resultaat. En ach, die titel, daar denken we niet meer over na. Robert Muis

via Gonzo Circus

“Intuited Architectures” reviewed by Gonzo Circus


Het werk van Graeme Truslove laat zich opdelen in ‘vaststaande’ elektroakoestische composities en live improvisaties. Voor ‘Intuited Architectures’ heeft hij die uitersten, zoals de titel al aangeeft, geprobeerd samen te brengen. Zorgvuldig opgebouwde composities, waarin de kleinste details zorgvuldig hun juiste plek kregen toebedeeld, manipuleerde hij in optredens met zelfgebouwde elektronica. Aanvankelijk was het een poging om grip te krijgen op technieken op microniveau. Het bracht Truslove op onvoorziene mogelijkheden. We nemen het voor gegeven aan: wat we horen zijn zes elektronische composities die spelen met enerzijds drones en anderzijds kleine sonische gebeurtenissen, en met de afwisseling van drukte en rust. Met name in de eerste drie stukken van het album, die samen een suite vormen, is er een vervreemdende combinatie van kalmte en nervositeit. Zoemende tonen en langgerekte lijnen gaan gepaard met bijna stotterende klankjes hier, een droog en gedempt knapperend en tikkend geluid daar, of met een veelheid aan stuiterende en ritselende geluiden. Af en toe klinken flarden van wat ritmes kunnen worden, maar voor je het weet zijn ze alweer verdwenen. Daarbij zijn er doorlopend wisselingen van sfeer en gebeurtenissen; er gebeurt heel veel, een structuur is moeilijk aan te wijzen. De drie overige composities lijken sterker gecentreerd rond een bepaald idee, maar ook deze stukken kennen wendingen in timbre, textuur en sfeer. Zo is ‘Elements’ wederom een vol stuk met verschillende lange, dalende lijnen die weer bestaan uit vele nerveuzige geluidjes. Tevens zijn er juist stijgende tonen, die flakkeren en piepen, totdat de compositie uiteenvalt in een zwaar vervormd geluid. Hoogtepunt is het afsluitende ‘Strata’, waarin de Schot ondersteuning krijgt van George Lyle. Prachtige lange lijnen van elektronica en gestreken bas vervlechten zich, drones klinken samen met korte klanken, alles met een warm en organisch gevoel. Robert Muis

via Gonzo Circus

“Juryo: Durée de la vie de l’ainsi-venu” reviewed by Kathodik


Destrutturazione sintetica e materiali concreti, stratificati o ad incastro forzato.
Nel classico stile della label portoghese, field recordings (belli e molto quelli raccolti in Asia) e manipolazione digitale.
L’effetto, è una coltre sfocata e sfrigolante a ricoprir passaggi di materia viva che accendono più di un’immagine in fondo alla scatola cranica.
Elettroacustica evocativa e tumefatta disgregata tutt’attorno e voci in modalità rituale, battiti, campane/campanelli, brandelli di FM cinese, sbuffi e soffi.
In definitiva, un buon passaggio di cinema per l’orecchio. Marco Carcasi

via Kathodik

“Intuited Architectures” reviewed by RNE 3 Atmosfera


Graeme Truslove es un compositor y performer basado en Glasgow, Escocia. Su producción incluye composiciones sonoras y audiovisuales y música improvisada. Graeme Truslove toca la guitarra y el Laptop en diferentes proyectos en solitario y en colaboración.
Hasta ahora, la producción musical de Graeme Truslove se ha dividido entre mundos muy diferentes: la composición electroacústica con elementos muy fijos y la improvisación libre. Abrimos esta noche “Intuited Architectures” un trabajo en el que todas sus piezas están enfocadas precisamente a la integración de estos conflictivos extremos. A lo largo de su desarrollo, los procesos creativos empleados pasaron de lo escultórico a lo performativo -desde la creación de mosaicos sónicos, construidos a partir de la cuidadosa colocación de impulsos sónicos individuales, hasta la grabación y manipulación de interpretaciones de instrumentos digitales auto-creados.
Los montajes se convirtieron en actuaciones, que a su vez se convirtieron en montajes de nuevo. El centro de todas las composiciones es la preocupación por las escalas de tiempo musicales, que van desde la fabricación de timbres sintéticos, a través de estos enfoques performativos-algorítmicos, hasta su integración en estrategias temporales a mayor escala.

“Under my Skin” reviewed by Gonzo Circus


Een kleine verrassing bij Crónica is de nieuwe uitgave van de Litouwse componist Gintas K. Hij is geen onbekende – ook niet op dit Portugese label – maar meneer K komt hier met zijn eerste uitgave op cassette. De reden om voor die geluidsdrager te kiezen blijft onduidelijk. Belangrijker: ook inhoudelijk is ‘Under My Skin’ een aardige verrassing. Het album bestaat uit acht composities waarbij Gintas K binnen een afgebakend sonisch terrein blijft; meer dan op zijn eerdere werk, naar mijn idee. Zoals we dat van Gintas K kennen bouwt hij zijn stukken op uit overwegend kleine elektronische klankjes – ‘Particles’, zoals een van de nummers heet, is een goede aanduiding. Het betreft op dit album veelal hoog tinkelende, rinkelende, klingelende geluides. Die veranderen de ene keer richting de klanken van morseseinen en computerspelletjes, een andere keer richting een druppelend en sijpelend geluid. In nummers als ‘Atmosphere’ en ‘Escape’ klinkt daar onder het ruisende geluid van een beek. Een elektronische dan, want Gintas K verzekert de luisteraar dat alle klanken digitaal zijn opgewekt. Daar valt dan waarschijnlijk ook een digitaal muziekbestand onder: vaag op de achtergrond klinkt in het titelnummer Frank Sinatra’s stem, ‘I’ve got you’, zingend. Alleen de korte afluiter wijkt qua klankkleur en sfeer wat af, als een contrapunt. Verder is het album met acht afzonderlijke nummers een duidelijke eenheid. Dat pakt heel goed uit. Robert Muis

via Gonzo Circus

Futurónica 198


Episode 198 of Futurónica, a broadcast in Rádio Manobras (91.5 MHz in Porto, 18h30) and Rádio Zero (21h GMT, repeating on Tuesday at 01h) airs tomorrow, August 4th.

The playlist of Futurónica 198 is:

  1. Timothy Brown & The Choir of Clare College, Cambridge, Purcell: Funeral Music for Queen Mary: Funeral March (1694)
  2. Michel Chion, Requiem Æternam “Donnez-Leur Le Repos Éternel” (1973/1993, Requiem, Empreintes DIGITALes)
  3. Funeral Dance (1975, Kenya & Tanzania Witchcraft & Ritual Music, Nonesuch)
  4. Nurse With Wound, Beware The African Mosquito (Ring Your Doorbell, Put You To Sleep) (2002, Man With the Woman Face, United Dairies)
  5. Timothy Brown & The Choir of Clare College, Cambridge, Purcell: Funeral Music for Queen Mary: In the midst of life (1694)
  6. Timothy Brown & The Choir of Clare College, Cambridge, Purcell: Funeral Music for Queen Mary: Canzona (1694)
  7. Michel Chion, Domine Deus “Nous Vous Offrons Victimes Et Prières” (1973/1993, Requiem, Empreintes DIGITALes)
  8. Michel Chion, Sanctus “Trois Font Saint Le Seigneur” (1973/1993, Requiem, Empreintes DIGITALes)
  9. Nurse With Wound, Funeral Music for Perez Prado (1995, Yagga Blues, United Dairies)
  10. Michel Chion, Lux Æterna “L’Éternelle Lumière” (1973/1993, Requiem, Empreintes DIGITALes)
  11. Michel Chion, Libera Me “Libérez-Moi” (1973/1993, Requiem, Empreintes DIGITALes)
  12. Timothy Brown & The Choir of Clare College, Cambridge, Purcell: Funeral Music for Queen Mary: Funeral March 2 (1694)
  13. Michel Chion, Évangile “Il Va Ressusciter” (Jean 11, 21-27)(1973/1993, Requiem, Empreintes DIGITALes)

You can follow Rádio Zero’s broadcasts at radiozero.pt/ouvir and Rádio Manobras at radiomanobras.pt.

“Nowhere: Exercises in Modular Synthesis and Field Recording” reviewed by The Sound Projector


We haven’t heard a great deal from Jos Smolders, the Dutch musician who began his career studying architecture, outside of his contributions to a compilation of sorts called International Musique Concrète Assembly where he appeared with fellow Netherlandish droner Frans de Waard. But that was in 2007. It would have been nice to have heard some of his 1980s releases on Midas, or his 1990s records for Korm Plastics, but I’m missing these parts in my education. More recently, he’s been conducting a series of experiments called Modular Works, some of which were released online in 2014 and 2015. I’m assuming today’s record, called simply Nowhere (CRÓNICA 123-2017), is more or less in that same area, basing my guess on the subtitle “Exercises In Modular Synthesis and Field Recording”, plus the record’s inner gatefold which shows foreboding images of modular synths with knobs, patches and cables a-plenty, a sight which presents a challenging barrier to the ignorant novice.

Smolders used to be a self-confessed control freak in terms of editing his work. For Nowhere, he’s been trying to cultivate a more spontaneous technique for the production of electronic music. He’s basing it on Zen; he tells the story of how a traditional Zen calligrapher works, describing the process as 99% preparation. The artist must spend a long time getting into a deep state of concentration, and then create the artwork in a matter of seconds. I have heard this applied to painting and poetry as well as calligraphy. I’ve also heard it applied to project management, but that’s a dull topic which has no place here today. With Smolders, this means that he thinks long and hard about which patch to connect and how to set the parameters, before he even starts the session. When the sound / music is underway, he goes with the flow and only “interferes when necessary”, a phrase which may refer to purely technical considerations. When the work is completed, overdubs and editing are not eliminated altogether, but he forces himself to forego his usual extensive re-working method.

I’m all in favour of artists lifting themselves out of the rut of familiarity and using whatever means are necessary to get their brain to that point where they short-circuit their own comfort zone. Taking all the above into account, you might expect Nowhere to present a wild and chaotic spread of crazy electric noise, but in fact it’s a strong example of restraint and understatement. There’s much to enjoy and appreciate in these quiet tones, crackles, percussive pops and ambiguous whirrs, and the music sometimes develops into pleasing nocturnal drone-scapes, as it does on the fourth track which is a tribute to Maya Deren (who made visionary sleep-walking dreamy films with the help of her husband). Some of the pieces are quite lengthy, and they take a long time before they get to the point of their long and drawn-out statements, but the journey is more interesting than the destination and I can see the value of working out all the stopping-points in longhand. For the most part, Jos Smolders succeeds in transcending the workings of his machines, creating something more than mere process music. From 21st November 2016. Ed Pinsent

via The Sound Projector

“Juryo: Durée de la vie de l’ainsi-venu” reviewed by Aural Aggravation


The title of the latest album by the super-prolific experimental composer and student of film and musique concrete, Emmanuel Mieville, comes from the Japanese translation of the Sanskrit word and alludes to a chapter of the Lotus Sutra, a renowned text from Māhāyana Buddhism. Apparently. It’s hardly my field of expertise. And so the inevitable question arises: what’s my point of entry?

Juryo is by no means an accessible album and its four longform tracks, which span between nine and eighteen minutes don’t readily lend themselves to lengthy debates about Buddhism and the path to enlightenment. Similarly, that the album consists of four compositions shows no obvious correlation with the twenty-eight chapters of the Lotus Sutra. As such, it’s fair to surmise that the allusion which connects the title to the contents is in largely an oblique one, beyond the fact that the album features field recordings captured in Asia.

This is swampy, abstract, murky noise. On the surface, it’s a formless conglomeration of noise, grating, grinding scrapes and bumps. Woozy rippling bubbles flit and floom over tidal waves of surging extranea, which may or may not be the swash of actual water rippling over rocks: it could equally be an aural illusion, or an intentional simulacrum.

Top-end whistles sustain for an eternity and aggravate not only the aural receptors but the mind on ‘Nyorai’, although in the mix are recordings of Tibetan nuns and FM radio from Hong Kong. These manifests as chants and clattering chimes and finger cymbals which emerge around the midpoint of the seventeen-minute sonic journey. According to the liner notes, ‘Murasaki’ means ‘purple’ in Japanese, but the spinning, swirling sonic discombobulations which eddy and swirl present a kaleidoscopic vista.

In the sleeve notes, Mieville explains that ‘Taisi Funeral’ (the fourth and final track) is a ‘recording of Buddhist chanting for a deceased person recorded in a small village in Taiwan, mingled with my own synthetic sounds. Tanit Astarté is a quotation from Antonin Artaud’s book Héliogabale and refers to the moon goddess, as described in Phoenician myths’. It’s certainly the most overtly musical and rhythmic of the four compositions, but as a rising surge of amorphous sound rises to wash away the voices and the rhythm peters out, it transforms to an altogether more ambient soundscape. Morever, while still linking back to the overarching theme of the Lotus Sutra, we can see that Meiville’s sphere of reference is considerably broader than may first appear.

Juryo is subtly complex and had both range and depth. It doesn’t readily conform to any one genre, but to lazily slot it into the broad space occupied by ‘experimental / avant-garde’ is to fail to recognise the spectrum of stylistic elements it incorporates. Christopher Nosnibor