Die Portugiesin SÃria verwittert auf Boa-LÃngua (Crónica) ihre wunderschönen Gesangsstücke ebenfalls durch Rauschen und Feedback. Wo Craig noch hin und wieder ein Piano oder eine Akustikgitarre als harmonische Grundierung zulässt, vertraut Diana Combo fast ausschließlich der Kraft ihrer Stimme – und der Kraft der Nostalgie auf der Kippe in morbider Düsternis. Die eindeutige Melancholie der portugiesischen Volksmusik und die Klarheit der elektroakustischen Komposition sind hier suspendiert in jenseitige wie amorphe Stimmerfahrungen. Frank P. Eckert
Il secondo album della sperimentatrice portoghese Diana Combo (aka SÃria / Eosin), amplia e sintetizza all’osso quanto di buono mostrato nel precedente “Cuspo†del 2018 (anche quello su Crónica e come questo, in limitata edizione su nastro, dunque, veloci…). Vinili manipolati, field recordings, metalli trattati, l’inaspettato, stralci di canzoni trovate/cantate, tutto in scultoreo fermo immagine da azione performativa (ovvia e prevista dalla Combo, data la sua esperienza nel sound design e nell’installazione). Avvolgenti sequenze di arcaico futuro/presente, a tratti raggelante, con le unghie conficcate nella memoria d’ognuno ad ogni latitudine. T’interessano le spine e l’estasi? Sei servito. T’interessa la sequenza sforzo del volo e libertà di ciò che poi segue? Sei servito. T’interessa (come negli oltre dieci minuti di Danse Macabre), esser torto e gettato nell’angolo con le ossa rotte? Sei servito. T’interessa la pietra, il ferro che sbatte, la canzone tradizionale d’ogni dove, il legno, lo spazio esterno e l’interno, voci d’altri prese/carezzate, lasciate sospese e poi gettate dove le parole si dimenticano delle parole? Sei servito. Resta un vinile che gira e una vertigine/frequenza (Ay IÅŸiÄŸinda), poi una voce che canta, poi le stelle. Marco Carcasi
Breekt het angstzweet u reeds uit wanneer u in deze tijd van lockdown denkt aan uw zomervakantie, die met de onzekerheid die er nog steeds heerst wel eens in het water zou kunnen vallen?
De kans is groot. Moest een annulatie echt aan de orde zijn dan is de wetenschap dat u in het experimentele veld van de field recordings tal van platen vindt waarmee u vanuit uw luie zetel denkbeeldig alle uithoeken van de wereld kan bezoeken in de meeste gevallen maar een schrale troost.
Misschien bent u van plan om Zuid-Afrika te bezoeken, trek dan alvast samen met Australiër Philip Samartzis en Fransman Eric La Casa op vooronderzoek.
Beide heren stelden in de periode tussen 18 en 28 maart 2018 hun opnameapparatuur op in het National Park Kruger, dat in de noordoostelijke hoek van Zuid-Afrika in twee gedeeld wordt door de Steenbokskeerkring. Het subtropische park dat grenst aan Zimbabwe en Mozambique is maar liefst ongeveer 360 kilometer lang en 65 kilometer breed en strekt zich uit over de provincies Limpopo en Mpumalanga. Afgezien van de overvloed aan dieren in het wild (de bekendste dieren zijn de zogenaamde ‘Big Five’ (de vijf diersoorten in Afrika die door jagers beschouwd werden als het moeilijks te schieten): leeuw, buffel, luipaard, neushoorn en de Afrikaanse olifant, daarnaast zijn er ook nog vele andere zoals de giraffe, nijlpaard, koedoe, impala, wilde hond, zebra, jachtluipaard, hyena, krokodillen, bavianen en zeldzame vogelsoorten zoals de zuidelijke hoornraaf, bevat het landschap diverse vegetatie, waaronder rood- en buffelgras, mopane-struikgewas en een groot aantal acacia-, baobab- en marula bomen. Verschillende rivieren lopen door het park, waaronder de Crocodile, Letaba, Limpopo, Luvuvhu, Olifants en Sabie.
Verspreid over de uitgestrekte wildernis zijn er verschillende kampen waar je kan overnachten, souvenirwinkels, restaurants en verschillende uitkijkposten om de flora en fauna te bekijken.
Deze stereoversie van Captured Space is afgeleid van een meerkanaals geluidsinstallatie die twee parallelle omgevingen verkent -de natuurlijke en geconstrueerde. Hoewel de natuurlijke wereld van Kruger wild en woest is, is de geconstrueerde wereld van wegen, nederzettingen en voetgangers ontworpen om bezoekers comfortabel en veilig te houden voor de dagelijkse strijd van leven en dood die er plaatsvindt. Tijdens deze safari kan je vanuit het oogpunt van een auto getuige zijn van een opmerkelijke habitat met een bekende reeks personages. Maar hoe ver of breed je ook reist, je kan niet gemakkelijk ontsnappen aan de ruimtelijke beperkingen van de auto zelf of het het elektrische hoogspanningshek dat het toeristenoord omringt. Terwijl Afrikaanse dieren de steunpilaar zijn van dierentuinen over de hele wereld zijn ze bij Kruger de waakzame bewaarders van een exotische mix van mensen die tot de kleinste ruimtes zijn beperkt voor hun eigen zelfbehoud.
De geluiden van Captured Space werden gedurende tien dagen geregistreerd terwijl beide artietsten op een ontspannen manier door het park trokken op zoek naar opnamemogelijkheden. Wat ze niet hadden verwacht was hoe beperkt hun bewegingen zouden worden als gevolg van de strenge regels die het park reguleren. Het werd al snel duidelijk dat dit opnameproject evenzeer zou gaan over de plaatsen waar ze waren opgesloten, als over de ecologie die ze wilden registreren. Daarom werden al de opnames gemaakt vanuit een voertuig, op bruggen en in schuilplaatsen en behuizingen waar ze ‘s nachts verbleven. Vanuit deze gezichtspunten leek het geluid telkens van ergens anders te komen dan van waar ze zich bevonden. Altijd van op een afstand, aan het oog onttrokken en frustrerend ongrijpbaar. Captured Space biedt een caleidoscopische ervaring van de Zuid-Afrikaanse wildernis, uitsluitend via de infrastructuur die wordt gebruikt om de toegang te vergemakkelijken tot een wereld die wordt bewoond door vreemde en bedreigende wezens. Een spectrale wereld waar de soundscape bijtend is, de dagen stralend en de nachten duister.
Het geeft u meteen een beeld wat uw oren van een bezoek aan dit park kunnen verwachten. Door de levendige geluiden kost het ook niet veel moeite om de bijhorende beelden er bij te fantaseren. Een stukje Zuid-Afrika dus in uw woonkamer, daarmee zal u het zolang deze quarantaine blijft aanslepen moeten doen… Of tenzij u liefhebber bent van dit soort auditieve atlassen. Dimi Brands
The A100 is not just an infrastructural system occupying expanses of urban space, it is also a city-building force with massive physical, media and political presence. It generates a pulse of city life. It exerts influence over Berlin’s identity as a symbol of progress, of self-promotion and representation, while also being a reviled object, a disruptive element, and an art space.
City is sound, composed from myriad voices of everyday life. All of our listening space is dominated by the ubiquitous sound emissions of motorized traffic, which also mask numerous other sound events. Engine and vehicle sounds, paced and regulated by routings and traffic lights, resonate in an architectural space which amplifies, filters, and cuts them. This leads to an environment sonically annexed and coloured. A condition that we mostly leave unchallenged, take as given, and block from our awareness. At best, we comprehend it as a noise to be avoided, without further reflecting on the causal relationships with behaviors that engender it.
For over ten years, TAMTAM (Sam Auinger & Hannes Strobl) have pursued artistic research into urban living spaces. TAMTAM’s main concern is sonic experience of the city, along with the cultural development of particular places. The last two years they have explored the A100 Berlin city highway and its immediate environment through focused investigations, recording selected locations in audio and image. Their main interest was its various spatial and temporal qualities, its rhythm, and how it sonically organizes, emotionalises and influences surrounding space.
Tracklist:
Flow (07:58)
Standby (04:50)
Spectral (10:30)
Pulse (05:28)
Sam Auinger: Electronic, Field Recording Hannes Strobl: Electric Bass, Electric Upright Bass, Field Recording David Moss: Lyrics and Voice on Standby
A100 is available as a free download and stream from Crónica.
“SÃria was born out of the super power we have of transforming shit into magic and writing songs is a way to expand the palette of ideas, feelings and emotions, some of which I prefer not to express outside the music / artistic context.â€
Why do so few improvised recordings feature vocals? Here’s a theory.
Part of improv’s appeal is the vulnerability of the artists involved. On-stage or in-studio, it requires a degree of self-assuredness that few of us can muster. This is what’s so often misunderstood about improvisational performance. The absence of written music does not make it easy. It makes it difficult, sometimes frightening.
In this respect, a musician’s instrument is a kind of shield. And while there may be no great difference between an expressivo saxophone and vocal performance (it is all about breath after all), maybe that razor-thin distinction is indicative of just how intimidating it is to get up on a stage with nothing but imagination.
Portugal’s Diana Combo has delivered a spell-binding, richly textured album that pairs instrumental and vocal improvisations. Boa-LÃngua is her second under the name SÃria. She also produces turntablist work as EOSIN and is a frequent collaborator with other artists.
“Boa-LÃngua was born and developed as a result of a subconscious will and energy, rather than a clear idea that was intended to be seen and heard,†writes Combo in the album’s notes. “During a season in the studio, the voice was given way to freely exist in a context of exercises of improvisation. … [I]t developed by itself, with me being an attentive vehicle, an open channel for the work to flourish. The sounds beyond the voice come from various sources: percussions were recorded by me in the studio, other sounds were collected from archives.â€
The album features traditional chants and songs. Some of the latter are lyrical; including an Azerbaijani song and a pair or originals, one in Turkish and one in Portuguese. Some are simply improvisational vocals that do not feature lyrics.
The vocal recordings began as practice sessions, not intended for release. Listening to the album though, it’s not difficult to imagine Combo concluding she had something special here. There is an endearing vulnerability throughout. Her performance invites us into what sounds like a private place, without a hint of discomfiture.
The music surrounding her vocals is just as compelling. She incorporates multiple sound sources – field recordings, electronics and more – with a lovingly delicate touch. Kevin Press
Boa-LÃngua is the second album by SÃria. It departs from her former work, Cuspo, using it as a foundation for structure and duration, while following very different pulses. Boa-LÃngua was made from recordings of practice sessions that were not originally intended to be used or worked as songs. Boa-LÃngua means “good tongueâ€, used in opposition to “má-lÃnguaâ€, literally “bad tongueâ€, a Portuguese expression for “tittle-tattleâ€.
So wie einem die besten kreativen Gedanken oft beim Gehen oder in der Badewanne kommen, entstehen die Releases von Sängerin Diana Combo alias SÃria meist als Nebenprodukte kleinerer Arbeiten, die ganz unerwartet ein Eigenleben erhalten. So wie sich ihr erstes Album aus einer Auftragsarbeit heraus verselbstständigt hatte, ist “Boa-LÃngua†das Resultat einer der Stimmübungen, die Combo regelmäßig aufnimmt, um die Resultate zu analysieren. Dabei greift sie oft auf bekannte Songs in ihrer portugiesischen Muttersprache zurück. Bei den letzten Sessions dieser Art sammelten sich eine Reihe von Songs an, die gerade wegen ihres provisorischen Charmes schon fast nach einem Coveralbum klangen. Dieses musste dann nur noch um die Gesangsspuren herum produziert werden und liegt nun vor.
Dass Combo theoretisch gefällige Singer Songwriter-Alben machen könnte, das vielleicht irgendwann auch mal zum Spaß machen wird, aber bis auf weiteres nicht will, weil sie das herausfordernde, immer noch sperrige in schönen Songs mag, merkt man auch hier wieder, und so hat gerade das leicht zusammengeschustert wirkende Konnex zwischen Gesang und Soundkulisse seinen besonderen Reiz. Im “Canção do Gatoâ€, dem Katzenlied (für Hinweise zu den Originalen den unten eingebetteten Bandcamp-Link befragen), tritt ihre Stimme über mehrere Tonspuren in Dialog mit sich selbst, was auch a capella funktioniert hätte, doch die vorwärts und rückwärts eingespielten kratzenden und schabenden Loops sorgen für die betongraue Hintergrundfärbung, die den hellen Gesang umso deutlicher exponiert.
Combo sagt, dass sie das Studio gerne als Fluchtort vor dem allgegenwärtigen Sprachgewirr der sozialen Wirklichkeit aufsucht, als Ort, der keine Antworten verlangt. In ihren dort entwickelten Songs findet sich mehr von der Flucht als vom Ziel, was “Boa-LÃngua†spannend macht. Ich wäre aber auch gespannt zu wissen, wie ein geplantes SÃria-Album klingen würde.
